طلب انشایی

[ویکی فقه] انشای طلب به واسطه لفظ را طلب انشایی گویند.
طلب انشایی، مقابل طلب حقیقی بوده و عبارت است از طلبی که به واسطه لفظ صورت می گیرد و معمولا حکایت کننده از طلب حقیقی و آشکار کننده آن به حساب می آید. در طلب انشایی، از طریق انشای طلب، فردی را برای تحصیل مطلوب روانه می سازند؛ البته ممکن است انسان طلب حقیقی نداشته باشد، اما طلب انشایی داشته باشد؛ برای مثال، هنگامی که مولا در صدد امتحان بنده اش برمی آید، به او دستور می دهد کاری انجام دهد، ولی واقعاً نمی خواهد آن کار تحقق پیدا کند. در فرض مذکور، وی با کلمه «افعل» و امثال آن، مفهوم طلب را ایجاد می کند، اما طلب حقیقی وجود ندارد، بلکه تنها طلب انشایی محقق شده است.
صیغه های طلب انشایی
لزومی ندارد که طلب انشایی به صیغه «افعل» انشا شود، بلکه می تواند با ماده طلب (اطلب منک کذا) یا ماده امر (آمرک بکذا) و یا از طریق استعمال جمله خبری در مقام طلب، انشا شود.