طلای نازی یا طلای دزدیده شده، به طلاهایی گفته می شود که نازی ها در زمان جنگ جهانی دوم به بانک های خارجی منتقل کردند. نازی ها دارایی های قربانیان خود را غارت می کردند تا بدین وسیله بتوانند مخارج جنگ را تأمین کنند، این اموال در انباری های مرکزی نگهداری می شدند. نازی ها گاهی در ازای ارسال طلا پول نقد دریافت می کردند، این امر با همکاری نهادهایی که به همدستی با دشمن ( نازی ها ) متهم شدند انجام می شد. هویت دقیق این نهادها و میزان دقیق انتقال طلا نامشخص است. محل نگهداری طلای نازی ها که در نهادهای بانکی اروپایی در سال ۱۹۴۵ ناپدید شد موضوع کتاب ها، نظریه های توطئه، و شکایت مدنی در سال ۲۰۰۰ از بانک واتیکان، و فرقه فرانسیسکن است.
اقتصاد نازی ها که بر خرید اسلحه تمرکز داشت به قطعات و ماشین آلاتی که از خارج وارد می کردند وابسته بود، در عین حال طلا و ارز آلمان نازی در حال اتمام بود. در اواخر دهه ۳۰ میلادی ذخیره ارزی نازی ها بسیار کم شده بود، در سال ۱۹۳۹ دادوستد پایاپای و اقتصاد دستوری در آلمان حاکم شده بود. [ ۱] برای جبران کمبود ارز و طلا، نازی ها به تاراج دارایی های اتریش، بخش های اشغال شده چک اسلواکی، و دانتزینگ روی آوردند. باور رایج این است که این سه منبع ذخیره طلای آلمان را تا سال ۱۹۳۹ به ارزش ۷۱ میلیون دلار رساند. برای پنهان کردن این درآمد، بانک رایش ذخایر خود را ۴۰ میلیون دلار اعلام کرد. در زمان جنگ ارتش نازی این کار را در مقیاسی بزرگتر ادامه داد. نازی ها از دولت های خارجی ۵۵۰ میلیون طلا اخاذی کردند که ۲۲۳ میلیون دلار آن از دولت بلژیک و ۱۹۳ میلیون آن از دولت هلند اخاذی شده بود. [ ۲] این مبلغ ها شامل طلاها و دیگر وسایل دزدیده شده از شهروندان و شرکت های خصوصی نمی شود. ارزش تمام اموال به سرقت رفته توسط آلمان نازی نامشخص است. یکی از منابع درآمد نازی ها، دارایی ها و اموال قربانیان اردوگاه های مرگ و کار اجباری بود. مواردی همچون حلقه های طلای ازدواج، ساعت های جیبی، جعبه سیگار، جواهرات و دندان های طلای آن ها به توسط نازی ها به سرقت می رفت. بقیه اموال قربانیان مانند خانه های آنها، نقاشی ها و آثار هنری، سهام بانکی و دیگر موارد مشابه قبل از رفتن آن ها به اردوگاه ها ضبط و نگهداری می شد. طلاهای جمع آوری شده به بانک رایش فرستاده می شدند تا ذوب شوند و به شمش تبدیل شوند. بیشتر این شمش های طلا در معدن های متروکه در آلمان نگهداری می شدند، مانند معدن مرکرز، که توسط نیروهای آمریکا در سال پایان جنگ جهانی دوم کشف شد. برخی دیگر از این اموال، مانند اموال شخصی قربانیان اردوگاه ها پس از آزادسازی آن ها در آن مکان ها کشف شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاقتصاد نازی ها که بر خرید اسلحه تمرکز داشت به قطعات و ماشین آلاتی که از خارج وارد می کردند وابسته بود، در عین حال طلا و ارز آلمان نازی در حال اتمام بود. در اواخر دهه ۳۰ میلادی ذخیره ارزی نازی ها بسیار کم شده بود، در سال ۱۹۳۹ دادوستد پایاپای و اقتصاد دستوری در آلمان حاکم شده بود. [ ۱] برای جبران کمبود ارز و طلا، نازی ها به تاراج دارایی های اتریش، بخش های اشغال شده چک اسلواکی، و دانتزینگ روی آوردند. باور رایج این است که این سه منبع ذخیره طلای آلمان را تا سال ۱۹۳۹ به ارزش ۷۱ میلیون دلار رساند. برای پنهان کردن این درآمد، بانک رایش ذخایر خود را ۴۰ میلیون دلار اعلام کرد. در زمان جنگ ارتش نازی این کار را در مقیاسی بزرگتر ادامه داد. نازی ها از دولت های خارجی ۵۵۰ میلیون طلا اخاذی کردند که ۲۲۳ میلیون دلار آن از دولت بلژیک و ۱۹۳ میلیون آن از دولت هلند اخاذی شده بود. [ ۲] این مبلغ ها شامل طلاها و دیگر وسایل دزدیده شده از شهروندان و شرکت های خصوصی نمی شود. ارزش تمام اموال به سرقت رفته توسط آلمان نازی نامشخص است. یکی از منابع درآمد نازی ها، دارایی ها و اموال قربانیان اردوگاه های مرگ و کار اجباری بود. مواردی همچون حلقه های طلای ازدواج، ساعت های جیبی، جعبه سیگار، جواهرات و دندان های طلای آن ها به توسط نازی ها به سرقت می رفت. بقیه اموال قربانیان مانند خانه های آنها، نقاشی ها و آثار هنری، سهام بانکی و دیگر موارد مشابه قبل از رفتن آن ها به اردوگاه ها ضبط و نگهداری می شد. طلاهای جمع آوری شده به بانک رایش فرستاده می شدند تا ذوب شوند و به شمش تبدیل شوند. بیشتر این شمش های طلا در معدن های متروکه در آلمان نگهداری می شدند، مانند معدن مرکرز، که توسط نیروهای آمریکا در سال پایان جنگ جهانی دوم کشف شد. برخی دیگر از این اموال، مانند اموال شخصی قربانیان اردوگاه ها پس از آزادسازی آن ها در آن مکان ها کشف شدند.
wiki: طلای نازی