طلاطل

لغت نامه دهخدا

طلاطل. [ طُ طِ ] ( ع اِ ) مرگ. ( منتهی الارب ). || بیماری مهلک که دوا نپذیرد. بیماری سخت. ( منتهی الارب ).

طلاطل. [ طَ طِ / طُ طِ ] ( ع اِ ) بیماریی است در پشت خر که قطع کند آن را. طُلاطلة. ( منتهی الارب ).

پیشنهاد کاربران

بپرس