( طغیة ) طغیة. [ طَغ ْ ی َ ] ( ع اِ ) اندک از هر چیزی. || مکان بلند. || سر کوه و سخت ترین جای آن. || آواز بلغت هذیل. || سنگ سخت تابان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
