طغوی. [ طَغ ْ وا ] ( ع اِمص ) اسم است مر طغیان را و منه : کذبت ثمود بطغویها. ( قرآن 11/91 ). ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). کذبت ثمود بطغویها؛ دروغ داشت ثمود و قبیله آن پیغمبر خود را که صالح بود به طغیان و عصیان خود. ( تفسیر ابوالفتوح سوره الشمس آیه 11 ). بی فرمانی. ( مهذب الاسماء ). از حدّ درگذشتن. || گمراهی. ( دهار ). || ( اِ ) گاو وحشی کوچک را نامند. ( فهرست مخزن الادویه ).
