طغرایی اصفهانی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
طغرایی اصفهانی، ابواسماعیل حسین
(453-شهادت518/515/513 ق)، شاعر، ادیب و نویسنده. ملقب به مؤیدالدین، عمید فخرالکتاب معروف به طغرایی. وی از استادان بزرگ شعر و ادبیات عرب است که در خانواده ای که نسب خود را به ابوالاسود دؤلی می رسانید، در اصفهان تولد یافت.
نسبت طغرایی به جهت اشتغال او به منصب طغرانویسی یا نگارش فرمان های رسمی حکومتی بود. ابتدای امر در نزد خواجه نظام الملک بسر برد و در قصاید خود او را مدح گفت. در 505 ق دیوان طغرا و انشاء سلطان مسعود بن محمد بن ملک شاه سلجوقی به وی واگذار شد و در همین سال به سبب گرفتاری که در بغداد برای او پیش آمد، قصیده ی معروف «لامیه العجم» را سرود و همین قصیده از اسباب عمده اشتهار او در ادب عربی است.
طغرایی در جنگی که میان سلطان مسعود با برادرش سلطان محمود، در نزدیکی همدان درگرفت. اسیر و بدست وزیر سلطان محمود به ناحق کشته شد. از دیگر آثار وی: «ارشاد الاولاد»؛ «ترکیب الانوار»؛ «جامع الامرار»؛ «حقایق الاستشهادات»؛ «ذات الفوائد»؛ «الرد علی ابن سینا»؛ «مفاتیح الرحمه و مصابیح الحکمه»؛دیوان شعر طغرائی.