طغرای مشهدی

طُغرای مشهدی ( ـ کشمیر پیش از ۱۰۷۸ق)
شاعر و ادیب ایرانی. در جوانی به هندوستان رفت و مدتی در دکن اقامت کرد. چندی ملازم شاه جهان گورکانی بود. در ۱۰۵۷ ق در لشکرکشی شاهزاده مرادبخش ( ـ۱۰۷۰ ق) پسر شاه جهان به بلخ شرکت کرد و کتاب مرآت الفتوح را در گزارش فتح بلخ و بدخشان نوشت. سپس به کشمیر رفت و تا پایان عمر در آن جا ساکن شد. افزون بر نظم، نثرنویسی توانا بود و رساله های منثور او مدت ها در شمار کتاب های درسی فارسی آموزان هندوستان بود. برخی از شاعرانِ خوش نام روزگار خود مانند کلیم، صائب، و قدسی را به گمان این که شعرش را دزدیده اند هجو کرده است. از دیگر آثارش: دیوان اشعار که دربردارندۀ غزلیات، رباعیات، مقطعات، ساقی نامه، و مثنوی در وصف کشمیر است؛ فردوسیه؛ تاج المدایح؛ الهامیه؛ تجلیات؛ کنزالمعانی؛ مرتفعات؛ مجمع الغرائب؛ مشابهات ربیعی؛ معیارالادراک در شرح اشعار حافظ، عبرت نامه؛ تذکرة الاخیار؛ رسالۀ پریخانه که در ستایش شاه عباس دوم صفوی است.