صحنه ای از فیلم فیلمی ساختۀ عباس کیارستمی در ۱۳۷۸ ش. فیلم مذکور برخلاف بسیاری از فیلم های قبلیِ کیارستمی نظرِ موافقِ بسیاری از مخاطبانِ فیلم های او را برانگیخت. طعم گیلاس وصف بیش وکم دقیقی از کوشش آدمی تلخ اندیش و نومید برای خودکشی است، که اعتقاد دارد «زندگی چیز دلچسبی نیست». کیارستمی هر نوع مشخصه و فردیت را از آدمِ طالبِ مرگِ خود می گیرد تا بخشی از شخصیت او مبهم باقی بماند. بنابراین وجهی نمادین به این شخصیت می دهد و او را نمایندۀ همۀ آدم هایی معرفی می کند که در زندگیِ خود برای یک بار هم که شده تصمیم به خودکشی گرفته اند. طعم گیلاس جوایز متعددی از جشنواره های بین المللی برای کیارستمی به ارمغان آورد که مهم ترین آن ها نخل طلای جشنوارۀ کن بود.
طعم گیلاس فیلم ایرانی در سبک مینیمالیستی به کارگردانی و نویسندگی عباس کیارستمی در سال ۱۳۷۶ است. فیلم دربارهٔ مردی است که در حومهٔ شهر تهران، با اتوموبیلش دنبال کسی می گردد که تقاضای پردردسر او را در ازای دریافت ۲۰۰ هزار تومان پول انجام دهد. کیارستمی برای طعم گیلاس جایزهٔ نخل طلا جشنواره فیلم کن ۱۹۹۷ را به دست آورد. این دست آورد یکی از مهم ترین جوایز تاریخ سینما و هنر ایران است. ... [مشاهده متن کامل]
آقای بدیعی ( با بازی همایون ارشادی ) مردی میانسال، قصد خودکشی دارد و قبرش را در کنار درختی کنده است. او می خواهد قرص های خوابش را یک جا بخورد و شب در این قبر بخوابد. بدیعی دنبال کسی است که پس از مرگش، صبح فردا روی جسد او خاک بریزد. در مسیری که برای یافتن چنین کسی پیش می گیرد با افراد مختلفی مانند یک سرباز، طلبهٔ افغان و مردی که کارگر موزهٔ تاریخ طبیعی است روبه رو می شود و از آن ها می خواهد فردا صبح سراغ او بیایند و «بیست بیل خاک» روی او بریزند و پاکتی را با ۲۰۰ هزار تومان پول که در داشبورد ماشین است به عنوان دستمزد بردارند. سرباز پیشنهاد را رد و به سمت پادگانش فرار می کند، طلبهٔ افغان شروع به موعظهٔ بدیعی می کند و خودکشی را برخلاف تعالیم اسلام و دستورهای قرآن می داند اما کارگر موزه که بعداً معلوم می شود پرندگانی مثل بلدرچین و کبک را برای تاکسیدرمی در موزه شکار می کرده، با تعریف ماجرایی از روز خودکشی خودش و این که چطور «طعم یک توت مانع خودکشی او شده» پیشنهاد او را می پذیرد. در پایان فیلم هنگامی که منتظر دیدن سرنوشت «بدیعی» هستیم، تصاویری از پشت صحنه، کارگردان و گروه فیلمبرداری و بازیگر نقش اصلی می بینیم. • مجله تایم در سال ۲۰۰۹ طعم گیلاس را به عنوان یکی از ۱۰ فیلم برتر تاریخ جشنواره کن نامید. • این فیلم در نظرسنجی منتقدان و نویسندگان ماهنامه سینمایی فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینمای ایران انتخاب شده است. • در کنار استقبالی که از این فیلم شد، راجر ایبرت منتقد سینما در شیکاگو سان - تایمز، طعم گیلاس را در فهرست فیلم های سال ۱۹۹۷ که از آن ها گریزان است قرار داده و آن را خسته کننده دانسته است. راجر در نقدش اشاره کرده پس از تماشای فیلم، جاناتان روزنبام منتقد شیکاگو ریدر و دیو کِهر منتقد نیویورک دیلی نیوز که هر دو را قبول دارد، در لابی هتلش ملاقات می کند که معتقد بوده اند فیلم، شاهکار بوده است اما ابرت معتقد است پادشاهی بدون لباس دیده است. • بنیاد فیلم بریتانیا طعم گیلاس را در سال ۲۰۱۲ در فهرست ده فیلم برتر تاریخ معاصر سینما مفهومی قرار داده است. • سایت اندساوند در مقاله در مورد طعم گیلاس نوشت: این فیلم از جمله اثرهای دراماتیک با دیالوگ های درخشان است. • مجموعه کرایتریون در سال ۱۹۹۹ این فیلم را در مجموعه آثار خود معرفی کرده است. • مجله گاردین در سال ۲۰۱۸ در فهرست برترین فیلم های برنده نخل طلا در تاریخ جشنواره کن، طعم گیلاس را در جایگاه دوم قرار داد. • انیس واردا طعم گیلاس را یکی از بهترین فیلم های ساخته شده دو دهه خواند و این اثر را در لیست فیلم های مورد علاقه خود قرار داد. • پیتر بردشاو در سال ۲۰۱۸ در توضیح فیلم طعم گیلاس آورده است: بدون شک این فیلم یک شاهکار از عباس کیارستمی، یکی از بزرگترین شاعران سینماست. فیلمی با داستان عجیب و غریب، زیبا و غم انگیز که حتی اکنون نیز نمی توان آن را دقیقاً تفسیر کرد. • اومبرتو روسی منتقد ایتالیایی این فیلم را به عنوان، اثری با قدرت نادر، متنی که در کنار شخصیت ها وجود واقعی دارد، تعریف کرد. • کیارستمی خود در مورد این فیلم گفت: تفاوت و شباهت کار ما کارگردان ها با روان شناسان در این است که کارگردان، در سطح جامعه معضلات را می بیند و نقطهٔ درد را نشان می دهد ولی همان جا رها می کند و از اینجا به بعد، حیطهٔ او نیست. این جامعهٔ روانپزشکی است که پس از تشخیص، به درمان درد هم می پردازد.
