لغت نامه دهخدا
طش. [ طَش ش ] ( ع مص ) باران ریزه باریدن ابر. یقال : طَشَّت السماء طشاً و طشیشاً. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). باران نرم باریدن. ( تاج المصادر بیهقی ). اندک باریدن. ( مصادر زوزنی ). || طُشّه زده شدن. یقال : طُش َّ الرجل ُ ( بصیغه مجهول ). || طُشَّت الارض ُ ( بصیغه مجهول )؛ باران ضعیف رسید زمین را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || ( اِ ) دیگ بزرگی است که از آن بانگی برخیزدمانند بانگی که آن را قشیش گویند. ( دزی ج 2 ص 44 ).
طش. [ طِش ش ] ( ع ص ، اِ ) در لهجه عامیانه عرب گویند: فلان طِش ٌ؛ وقتی که یک کودک پس از همه فرزندان دیگر شخص متولد شده باشد. || یا طش را بر کودکی اطلاق کنند که هنگام بازی آخرین نوبت با او باشد. ( دزی ج 2 ص 44 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید