طرمه
لغت نامه دهخدا
طرمة. [ طُ م َ ] ( ع اِ ) کوره آتش. ( منتهی الارب ). کانون. ( تاج العروس ).
طرمة. [طَ / طِ / طُ م َ ] ( ع اِ ) گوی لب بالائین. ( منتهی الارب ). و گوی لب پائین را تُرْفة نامند و طرمتان تثنیه آن است ولی لفظ طرمة را بجای تُرْفة غلبه داده اند و گویند طرمة آبله ای است که در وسط لب بالا پدید آید.در بعض کتب اصول لغت چنین است و در اساس آمده است که : هو ملیح الطرمتین. و آن دو سپیدی است در وسط دو لب که سپیدی لب پائین را طرمة و ازآن ِ لب بالا را تُرْفة گویند ولی طرمتین علم شده است. ( از تاج العروس ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید