قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد که به طرح تقسیم فلسطین نیز موسوم است، قطعنامه ای است که در تاریخ ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ ( برابر با ۱۸ آذر ۱۳۲۶ خورشیدی ) با ۳۳ رای موافق در برابر ۱۳ رای مخالف، یک غایب و ۱۰ ممتنع در مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شد. مطابق این قطعنامه سرزمین فلسطین به دو کشور یهودی و عرب تقسیم می شد و ۵۵ درصد اراضی سرزمین فلسطین به اسرائیل تعلق می گرفت و مقرر شد شهر بیت المقدس ( اورشلیم ) به صورت بین المللی اداره شود.
... [مشاهده متن کامل]
مخالفان این طرح پیشنهادی آن را به نفع صهیونیست ها تلقی می کردند، چرا که با این که جمعیت عرب فلسطین دو برابر جمعیت یهودی بود۶۲٪ از زمین ها را به کشور یهودی تخصیص می داد. نتیجتاً طرح تقسیم مورد پذیرش آژانس یهود قرار گرفت و بیشتر گروه های صهیونیست آن را به عنوان سنگ بنایی برای توسعه ارضی در یک زمان مناسب می دیدند. کمیته عالی عرب، اتحادیه عرب و دیگر رهبران و حکومت های عرب بر این مبنا طرح را رد کردند که عرب ها علاوه بر این که اکثریت دوسومی جمعیت را تشکیل می دادند مالک اکثریت زمین ها نیز بودند. آنها همچنین نسبت به پذیرش هرگونه تقسیم قلمرویی ابراز بی علاقگی کردند با این استدلال که ناقض اصول تعیین سرنوشت در منشور ملل متحد است که به مردم حق تعیین سرنوشت خود را می دهد. آنها اعلام کردند که قصد دارند همه تدابیر ضروری برای جلوگیری از پیاده شدن طرح را اتخاذ کنند. متعاقباً یک جنگ داخلی در فلسطین درگرفت و طرح پیاده نشد.
بر اساس شرایط قیمومت های کلاس - ای جامعه ملل قرار بود هر یک از چنین قلمروهای قیمومیتی در پایان قیمومیت آن تبدیل به یک کشور دارای اقتدار شود. تا پایان جنگ جهانی دوم، این اتفاق برای همه قیمومیت ها افتاد به جز فلسطین، به هر روی در سال ۱۹۴۶ خود جامعه ملل منحل شد که منجر به یک مسئله قانونی شد. این فوریه ۱۹۴۷، بریتانیا قصد خود را برای پایان دادن به قیمومیت فلسطین اعلام کرد، و مسئله آینده فلسطین را به سازمان ملل متحد ارجاع داد. امید این بود که در پس آن یک کشور دوملتی محقق شود، که به معنای یک فلسطین جدانشده بود. سیاست ارنست بوین وزیر امور خارجه بریتانیا بر مبنای این ایده بود که اکثریت عرب پیروز خواهد شد، که از جانب هری ترومن رئیس جمهور آمریکا دچار مشکل شد. ترومن که نسبت به فشارهای انتخاباتی صهیونیست ها در آمریکا حساس بود، فشار آورد تا بین بریتانیا و صهیونیست ها سازشی حاصل شود. در ماه مه سازمان ملل متحد کمیته ویژه ملل متحد در خصوص فلسطین ( UNSCOP ) را برای آماده سازی گزارشی برای توصیه هایی برای فلسطین تشکیل داد. آژانس یهود فشار آورد تا یهودیان نمایندگی شوند و بریتانیا و جهان عرب از کمیته کنار گذاشته شوند، خواهان این شد تا به عنوان بخشی از گزارش این کمیته بازدیدهایی از اردوگاه هایی انجام شود که بازماندگان هولوکاست در اروپا در آنها کار اجباری کرده بودند، و در ماه مه موفق شد در کمیته سیاسی نمایندگی کسب کند. کشورهای عربی که متقاعد بودند جلوی کشور شدن ( فلسطین ) گرفته شده، و این که انتقال اقتدار از جامعه ملل به سازمان ملل از لحاظ قانونی زیر سؤال است، می خواستند مسایل به یک دادگاه بین المللی برده شود، و از همکاری با کمیته ویژه ملل متحد در خصوص فلسطین که برای کمیته عالی عرب هم دعوتنامه فرستاده بود خودداری کردند. در ماه اوت پس از سه ماه انجام جلسات استماع و یک ارزیابی کلی از وضعیت در فلسطین، اکثریت گزارش کمیته توصیه کرد که منطقه به یک دولت عربی و یک دولت یهودی که می بایست در اتحاد اقتصادی بمانند تقسیم شود. برای اورشلیم یک رژیم بین المللی متصور بود. نمایندگی های عربی در سازمان ملل خواهان این بودند که مسئله فلسطین از مسئله پناهندگان یهودی در اروپا جدا نگاه داشته شود. اعضای کمیته ویژه ملل متحد در بازدید خود از میزان خشونت لحی و ایرگون و حضور نظامی مفصل که شاهد آن وجود سیم های خاردار، نورافکن ها و خودروهای گشتی زرهی بود شوکه شدند. اعضای کمیته همچنین واقعه اس اس اکسدس در حیفا را شاهد بودند و تحت تأثیر آن قرار گرفتند. آنان در خاتمه مأموریت خود سوکمیته ای را برای تحقیق در خصوص اردوگاه های پناهندگان یهودی در اروپا اعزام کردند. این واقعه در گزارش در خصوص بی اعتمادی و رنجش یهودیان نسبت به پیاده سازی سیاست ۱۹۳۹ بریتانیا ذکر شده است.
... [مشاهده متن کامل]
مخالفان این طرح پیشنهادی آن را به نفع صهیونیست ها تلقی می کردند، چرا که با این که جمعیت عرب فلسطین دو برابر جمعیت یهودی بود۶۲٪ از زمین ها را به کشور یهودی تخصیص می داد. نتیجتاً طرح تقسیم مورد پذیرش آژانس یهود قرار گرفت و بیشتر گروه های صهیونیست آن را به عنوان سنگ بنایی برای توسعه ارضی در یک زمان مناسب می دیدند. کمیته عالی عرب، اتحادیه عرب و دیگر رهبران و حکومت های عرب بر این مبنا طرح را رد کردند که عرب ها علاوه بر این که اکثریت دوسومی جمعیت را تشکیل می دادند مالک اکثریت زمین ها نیز بودند. آنها همچنین نسبت به پذیرش هرگونه تقسیم قلمرویی ابراز بی علاقگی کردند با این استدلال که ناقض اصول تعیین سرنوشت در منشور ملل متحد است که به مردم حق تعیین سرنوشت خود را می دهد. آنها اعلام کردند که قصد دارند همه تدابیر ضروری برای جلوگیری از پیاده شدن طرح را اتخاذ کنند. متعاقباً یک جنگ داخلی در فلسطین درگرفت و طرح پیاده نشد.
بر اساس شرایط قیمومت های کلاس - ای جامعه ملل قرار بود هر یک از چنین قلمروهای قیمومیتی در پایان قیمومیت آن تبدیل به یک کشور دارای اقتدار شود. تا پایان جنگ جهانی دوم، این اتفاق برای همه قیمومیت ها افتاد به جز فلسطین، به هر روی در سال ۱۹۴۶ خود جامعه ملل منحل شد که منجر به یک مسئله قانونی شد. این فوریه ۱۹۴۷، بریتانیا قصد خود را برای پایان دادن به قیمومیت فلسطین اعلام کرد، و مسئله آینده فلسطین را به سازمان ملل متحد ارجاع داد. امید این بود که در پس آن یک کشور دوملتی محقق شود، که به معنای یک فلسطین جدانشده بود. سیاست ارنست بوین وزیر امور خارجه بریتانیا بر مبنای این ایده بود که اکثریت عرب پیروز خواهد شد، که از جانب هری ترومن رئیس جمهور آمریکا دچار مشکل شد. ترومن که نسبت به فشارهای انتخاباتی صهیونیست ها در آمریکا حساس بود، فشار آورد تا بین بریتانیا و صهیونیست ها سازشی حاصل شود. در ماه مه سازمان ملل متحد کمیته ویژه ملل متحد در خصوص فلسطین ( UNSCOP ) را برای آماده سازی گزارشی برای توصیه هایی برای فلسطین تشکیل داد. آژانس یهود فشار آورد تا یهودیان نمایندگی شوند و بریتانیا و جهان عرب از کمیته کنار گذاشته شوند، خواهان این شد تا به عنوان بخشی از گزارش این کمیته بازدیدهایی از اردوگاه هایی انجام شود که بازماندگان هولوکاست در اروپا در آنها کار اجباری کرده بودند، و در ماه مه موفق شد در کمیته سیاسی نمایندگی کسب کند. کشورهای عربی که متقاعد بودند جلوی کشور شدن ( فلسطین ) گرفته شده، و این که انتقال اقتدار از جامعه ملل به سازمان ملل از لحاظ قانونی زیر سؤال است، می خواستند مسایل به یک دادگاه بین المللی برده شود، و از همکاری با کمیته ویژه ملل متحد در خصوص فلسطین که برای کمیته عالی عرب هم دعوتنامه فرستاده بود خودداری کردند. در ماه اوت پس از سه ماه انجام جلسات استماع و یک ارزیابی کلی از وضعیت در فلسطین، اکثریت گزارش کمیته توصیه کرد که منطقه به یک دولت عربی و یک دولت یهودی که می بایست در اتحاد اقتصادی بمانند تقسیم شود. برای اورشلیم یک رژیم بین المللی متصور بود. نمایندگی های عربی در سازمان ملل خواهان این بودند که مسئله فلسطین از مسئله پناهندگان یهودی در اروپا جدا نگاه داشته شود. اعضای کمیته ویژه ملل متحد در بازدید خود از میزان خشونت لحی و ایرگون و حضور نظامی مفصل که شاهد آن وجود سیم های خاردار، نورافکن ها و خودروهای گشتی زرهی بود شوکه شدند. اعضای کمیته همچنین واقعه اس اس اکسدس در حیفا را شاهد بودند و تحت تأثیر آن قرار گرفتند. آنان در خاتمه مأموریت خود سوکمیته ای را برای تحقیق در خصوص اردوگاه های پناهندگان یهودی در اروپا اعزام کردند. این واقعه در گزارش در خصوص بی اعتمادی و رنجش یهودیان نسبت به پیاده سازی سیاست ۱۹۳۹ بریتانیا ذکر شده است.
