طربگاه

لغت نامه دهخدا

طربگاه. [ طَ رَ ] ( اِ مرکب ) طربخانه. طرب سرای. محل شادی. جایگاه طرب :
خویشتن را زتنگنای دلم
به طربگاه دل براندازد.

عرفی ( از آنندراج ).

گوش مخالفش به طربگاه عافیت
مغز فغان شنیده ز نی های استخوان.

ملا طغرا ( از آنندراج ).

طربخانه طرب سرای محل شادی جایگاه طرب .

طربخانه، طرب سرا، محل عیش وعشرت.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید