گفتم که مار بوده نگهبان گنج زر
داری نگاهبان ز چه بر گنج حسن مار
گفتا که فرق ننهد ترسم ز حرص جود
هنگام گنج بخشی گنجور شهریار.
که علاج غم دیرینه می دیرین است
باده را عیب نگفتند بجز تلخی طعم
بی خبر کز کف شیرین دهنان شیرین است
نقطه عشق بود مرکز پرگار وجود
آنچه بیرون بود از دایره عقل این است.
خون شود آن دل که شد بغیر تو مائل
گرنه بجنگست چشم مست تو با ما
تیغ چرا ز ابروان فکنده حمائل
منع کسان چون توان ز طوف در دوست
کس نتواند ز قبله منع قبائل.
که هر دم از رخ گلگون بهاری تازه بنمائی
از آن زلف سیه مشکل که شامم را سحر باشد
مگر زآن چاک پیراهن دری از صبح بگشائی.
( مجمعالفصحاء ج 2 ص 339 ).