طراحی ایتالیایی

طراحی ایتالیایی ( به انگلیسی: Italian Design ) به تمام اشکال طراحی در ایتالیا، از جمله طراحی صنعتی، طراحی داخلی، طراحی شهری، طراحی مد و طراحی معماری اشاره دارد. ایتالیا به عنوان یک پیشرو و رهبر در طراحی در سراسر جهان شناخته می شود: معمار ایتالیایی، لوئیجی کاچا دومینیونی ادعا می کند که «به سادگی، ما بهترین هستیم» و اینکه «ما تخیل بیشتر و فرهنگ غنی تری داریم؛ و واسطه های بهتری بین گذشته و آینده هستیم». [ ۱] ایتالیا امروزه هنوز هم تأثیر زیادی بر طراحی شهری، طراحی صنعتی، طراحی داخلی و طراحی مد در سراسر جهان دارد. [ ۱] به طور کلی، اصطلاح «طراحی» با عصر انقلاب صنعتی مرتبط است که در دوران پیشا - اتحاد در پادشاهی دو سیسیل وارد ایتالیا شد، در این زمینه، بر اساس طراحی و توسعه ایتالیایی در زمینه های مختلف از جمله: ابریشم سن لوچیو و کارگاه های پیترارسا، کارخانه های کشتی سازی کاستلاماره دی استابیا متولد شد. اما بقیۀ ایتالیا با شرایط سیاسی و جغرافیایی پراکنده مشخص می شد و در آستانۀ سال ۱۸۶۰ میلادی هنوز کشوری کشاورزی و عقب مانده بود. پس از اتحاد ایتالیا، علیرغم ادغام آهسته صنعت و کارخانه های پنبه، تا پیش از ۱۸۸۰–۱۸۷۰ میلادی به ندرت در مورد صنعتی شدن کشور صحبت می شد. در آغاز قرن بیستم اولین طراحان بزرگ ایتالیایی مانند ویتوریو دوکرو و ارنستو باسیله شکل گرفتند.
ایتالیا یکی از پیشگامان جهان است و برخی از بزرگترین طراحان مبلمان در جهان مانند جو پونتی و اتوره سوتساس را تولید کرده است. طراحی داخلی ایتالیایی در دهۀ ۱۹۰۰ میلادی به ویژه شناخته شده بود و به اوج کلاس و پیچیدگی رسید. در ابتدا، در اوایل دهۀ ۱۹۰۰ میلادی، طراحان مبلمان ایتالیایی تلاش کردند تا تعادلی برابر بین ظرافت کلاسیک و خلاقیت مدرن ایجاد کنند و در ابتدا، طراحی داخلی ایتالیایی در دهه های ۱۹۱۰ و ۱۹۲۰ میلادی به واسطۀ استفاده از مواد عجیب و غریب و ایجاد مبلمان مجلل، بسیار شبیه به سبک های آرت دکو فرانسوی بود. با این حال، آرت دکو ایتالیایی تحت رهبری جو پونتی به اوج خود رسید، کسی که طرح های خود را پیچیده، زیبا، شیک و ظریف، اما همچنین مدرن، عجیب و غریب و خلاقانه ساخت. در سال ۱۹۲۶ میلادی، سبک جدیدی از مبلمان در ایتالیا پدیدار شد که به «راشیونالیزمو»، یا «خردگرایی» معروف است. موفق ترین و مشهورترین خردگرایان گروه ۷ به رهبری لوئیجی فیجینی، جینو پولینی و جوزپه تراگنی بودند. در آنجا در سبک هایی از فولاد لوله ای استفاده می شد و بعد از قرن بیستم به سبکی سهل و ساده، و پس از حدود ۱۹۳۴ میلادی تقریباً در سبکی فاشیستی. با این حال، پس از جنگ جهانی دوم، دوره ای بود که ایتالیا یک آوانگارد واقعی در طراحی داخلی داشت. با سقوط فاشیسم، تولد جمهوری و نمایشگاه ریما در سال ۱۹۴۶ میلادی، استعدادهای ایتالیایی در دکوراسیون داخلی آشکار شد و با معجزۀ اقتصادی ایتالیا، ایتالیا شاهد رشد تولید صنعتی و همچنین تولید - انبوه مبلمان بود. با این حال، در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی، طراحی داخلی ایتالیایی به اوج شیک خود رسید، و در آن نقطه، با فضای داخلی پاپ و پست مدرن، عبارات «بل دیزاین» ( به معنی: طراحی زیبا ) و «لینیا ایتالیانا» ( به معنی: خط ایتالیایی ) وارد واژگان طراحی مبلمان شدند. [ ۲] از اواخر دهۀ ۱۹۷۰ و اوایل دهۀ ۱۹۸۰ میلادی، برخی از تجهیزات توسط خانه های مد ایتالیایی مانند پرادا، ورساچه، آرمانی، گوچی و موسکینو تبدیل به نماد شدند. [ ۱] نمونه هایی از قطعات کلاسیک مبلمان ایتالیایی عبارتند از: ماشین های لباسشویی و یخچال های دقیق، خلاقانه و استریم لاین زانوسی، [ ۱] مبل های «نیو تُن» توسط آتریوم، [ ۱] و معروف ترین آن ها قفسۀ کتاب نوآورانه پست - مدرن، ساخته شده توسط اتوره سوتساس برای گروه ممفیس در سال ۱۹۸۱ میلادی با الهام از آهنگ باب دیلن «دوباره درونِ موبیل با بلوزِ ممفیس گیر افتادم»[ یادداشت ۱] ساخته شد. قفسۀ کتاب به نماد فرهنگی و رویداد طراحی بزرگ دهۀ ۱۹۸۰ میلادی تبدیل شد. [ ۱] طراحی مدرن ایتالیایی معنای سبک و زیبایی را تغییر داده است و بسیاری از طراحان داخلی از قطعات الهام گرفته از ایتالیایی یا طرح ایتالیایی در کار خود استفاده می کنند.