طرّاحان صحنه و لباس در سینمای ایران
شهرک سینمایی غزالی
طراحی صحنه و لباس از ۱۳۰۹ تا اوایل دهۀ ۱۳۶۰ش به رغم حضور و فعالیت افرادی چون ولی الله خاکدان، علی زمان دلپذیر، موشق سارواریان، نوریک آغاسیان، اسماعیل ارحام صدر، نقی قوی دل، حسن پاک نژاد، حسین محسنی، اکبر ویشه، محمد سبحانی، ایرج صفدری و مهدی بهمن پور به جایگاه مناسبی نرسید. دکورهای تاریخی ـ به جز در پاره ای از فیلم های ولی الله خاکدان ـ متأثر از دکورهای مقوایی، شمشیرهای چوبی، سپرهای حلبی و لباس های پر زرق و برق تماشاخانه های لاله زار بود و بدون کم ترین ذوق و ابتکاری به کار می رفت. فضاهای محدود شهری ـ به فراخور ماجراهای فیلم نامه ـ جز چند خانۀ فقیرانه یا اعیانی و کت، کراوات، و لباس های ساده نبود؛ برای فیلم های روستایی نیز فیلم برداری در محیط واقعی ارجحیت داشت. اما در اواخر دهۀ ۱۳۴۰ و اوایل دهۀ ۱۳۵۰ با پیدایش «موج نو» در فیلم های گاو، قیصر، صادق کرده، نفرین، حسن کچل، سوته دلان، طبیعت بی جان، پستچی، یک اتفاق ساده، ستارخان، غریبه و مه و کلاغ تجربه های قابل اعتنایی در طراحی صحنه و لباس برای خلق فضای بصری انجام شد. در اواسط دهۀ ۱۳۶۰ با ارائه تعریفی جدید از طراحی صحنه و لباس، و با حضور افراد تحصیل کرده در این رشته و اختصاص جوایزی به دست اندرکاران آن در جشنوارۀ فیلم فجر، طراحی صحنه و لباس از اساس متحول شد. ایرج رامین فر، ملک جهان خزاعی، محسن شاه ابراهیمی، مجید میرفخرایی، حسن فارسی، امیرحسین اثباتی، کیهان مرتضوی، پرویز شیخ طادی، ژیلا مهرجویی، و فریار جواهریان در این تحول سهمی مهم و اساسی داشتند.
شهرک سینمایی غزالی
طراحی صحنه و لباس از ۱۳۰۹ تا اوایل دهۀ ۱۳۶۰ش به رغم حضور و فعالیت افرادی چون ولی الله خاکدان، علی زمان دلپذیر، موشق سارواریان، نوریک آغاسیان، اسماعیل ارحام صدر، نقی قوی دل، حسن پاک نژاد، حسین محسنی، اکبر ویشه، محمد سبحانی، ایرج صفدری و مهدی بهمن پور به جایگاه مناسبی نرسید. دکورهای تاریخی ـ به جز در پاره ای از فیلم های ولی الله خاکدان ـ متأثر از دکورهای مقوایی، شمشیرهای چوبی، سپرهای حلبی و لباس های پر زرق و برق تماشاخانه های لاله زار بود و بدون کم ترین ذوق و ابتکاری به کار می رفت. فضاهای محدود شهری ـ به فراخور ماجراهای فیلم نامه ـ جز چند خانۀ فقیرانه یا اعیانی و کت، کراوات، و لباس های ساده نبود؛ برای فیلم های روستایی نیز فیلم برداری در محیط واقعی ارجحیت داشت. اما در اواخر دهۀ ۱۳۴۰ و اوایل دهۀ ۱۳۵۰ با پیدایش «موج نو» در فیلم های گاو، قیصر، صادق کرده، نفرین، حسن کچل، سوته دلان، طبیعت بی جان، پستچی، یک اتفاق ساده، ستارخان، غریبه و مه و کلاغ تجربه های قابل اعتنایی در طراحی صحنه و لباس برای خلق فضای بصری انجام شد. در اواسط دهۀ ۱۳۶۰ با ارائه تعریفی جدید از طراحی صحنه و لباس، و با حضور افراد تحصیل کرده در این رشته و اختصاص جوایزی به دست اندرکاران آن در جشنوارۀ فیلم فجر، طراحی صحنه و لباس از اساس متحول شد. ایرج رامین فر، ملک جهان خزاعی، محسن شاه ابراهیمی، مجید میرفخرایی، حسن فارسی، امیرحسین اثباتی، کیهان مرتضوی، پرویز شیخ طادی، ژیلا مهرجویی، و فریار جواهریان در این تحول سهمی مهم و اساسی داشتند.
wikijoo: طراحان_صحنه_و_لباس_در_سینمای_ایران