طراء

لغت نامه دهخدا

طراء. [ طَ ] ( ع مص ) طراءَة. تر و تازه گردیدن تره. یقال : طراءالبقل. خلاف ذوی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

طراء. [ طُْر را ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ طاری.

طرٔاء. [ طُ رَ ]( ع ص ، اِ ) ج ِ طاری ٔ. درآیندگان. ناگاه درآیندگان.

پیشنهاد کاربران

بپرس