طخاف

لغت نامه دهخدا

طخاف. [ طَ ] ( ع ص ، اِ ) ابر تُنک بالارفته. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ابر دور از زمین. ( مهذب الاسماء ). ابر بلند. ( منتخب اللغات ).

طخاف. [ طِ ] ( ع ص ، اِ ) ابر تُنک که ازخلال آن آسمان دیده شود. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ابر تُنک که آسمان ورای آن دیده شود. ( منتخب اللغات ).

طخاف. [طِ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ طخفة. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

فرهنگ فارسی

جمع طخفه است

پیشنهاد کاربران

بپرس