طخاری

طُخاری
(یا: تُخاری) از زبان های خاموش هندو اروپایی، رایج در شمال ترکستان چین، حوضۀ رود تاریم، در هزارۀ اول میلادی. بر پایۀ چند دست نوشتۀ متعلق به قرون ۶ـ ۸م، طخاری زبان مردم ساکن میان سغُد و بامیان یعنی باکتریای قدیم بود که طُخارستان نامیده می شد. طخاری به ختنی بسیار نزدیک است. در دست نوشته های اویغوری آن را توغْری یا توخْری خوانده اند. آثاری که در تورفان به دست آمده است متون بودایی اند، اما طخاری غربی علاوه بر متون بودایی شامل متون غیردینی هم می شود و به احتمال زیاد زبان محاورۀ مردم نیز بوده است. در طخاری نوعی خط یونانی استفاده می شد. در طخاری غربی چند متن مانوی به خط مانوی دیده می شود که یکی از آن ها به اویغوری ترجمه شده است. الفبای طخاری دارای ۲۵ حرف است که یک حرف بیشتر از یونانی است.