طبیعت گردی

طبیعت گردی یا بوم گردشگری یا اکوتوریسم گونه ای از گردشگری است که در آن گردشگران برای دیدار از مناطق طبیعی نامسکون و دست نخوردهٔ جهان سفر می کنند و به تماشای گیاهان و پرندگان و ماهی ها و دیگر جانوران می پردازند.
البته در بوم گردشگری صرفاً دیدار مطرح نیست بلکه آموزش محیط زیست و نفع رسانی به جوامع محلی و غیره ضروری و واجب است.
اصطلاح «بوم گردی» اخیرا رواج پیدا کرده است و منظور از آن، سفر به مناطق محلی و اقامت در اقامتگاه های روستایی و محلی می باشد. به این گونه از گردشگران که به دیدار از بوم سامانه و طبیعت زنده می پردازند، نام اکوتوریست یا بوم گردشگر داده شده است. بسیاری از کشورها بخش هنگفتی از درآمد خود را از بوم گردشگران خارجی تأمین می کنند. در ایران توسط فرهنگستان معادل طبیعت گردی نام گذاری شده است که با توجه به ظهور زمین گردی در چند دههٔ اخیر در ایران و جهان این واژه با معادل سازی طبیعت گردی صحیح نخواهد بود و بهتر است اکوتوریسم را معادل بوم گردشگری نامید. [ ۱]
به عبارت دیگر معادل فارسی «طبیعت گردی» هر نوع گردشگری در طبیعت است و لزوما اکوتوریسم نیست. در طبیعت گردی طبیعت برای استفادۀ انسان آماده و تجهیز می شود ولی در اکوتوریسم انسان خود را برای حضور صحیح و خردمندانه در طبیعت آماده می سازد.
از آن جا که چالش های گسترده صنعت گردشگری حتی در شاخه اکوتوریسم خصوصا در دو دهه گذشته عمدتاً حاصل نبود دیدگاه ترکیبی اقتصادی - اجتماعی و محیط زیستی است. پژوهش امیرعلی برومند و آزاده کریمی ( 1400 ) با عنوان «بازمفهوم پردازی الگوی اکوتوریسم پایدار مبتنی بر مشارکت مردمی» با هدف واکاوی ادبیات پژوهشی اکوتوریسم و ارائه شمایی یکپارچه از مفهوم اکوتوریسم مشارکتی انجام شده است. در این تحقیق پس از استخراج و واکاوی مفاهیم بنیادین بر پایه تحلیل ها، دستاوردها و تجارب ملی و بین المللی، "اکوتوریسم مشارکتی" با توجه به اهداف ترسیمی در اسناد و کنوانسیون های جهانی و در قالبی کاربردی، بازمفهوم پردازی گردیده و در نهایت جهت تبیین جامع تر مفاهیم موجود، الگوی مفهومی اکوتوریسم مشارکتی ترسیم و در حوزه های بنیادین آن راهکارهایی ارائه شده است. در الگوی اکوتوریسم مشارکتی پیشنهاد شده، بخش های مدیریت، برنامه ریزی، آموزش و پژوهش، و مشارکت تمام ذی نفعان خصوصا مردم بومی در جوامع مقصد به عنوان بخش های مورد نیاز به دستیابی به اکوتوریسم پایدار شناخته شدند. به طور کلی الگوی ارائه شده نشان می دهد که اگر اکوتوریسم مشارکتی در معنای واقعی خود محقق شود، می تواند به عنوان سفری کم کربن و دوستدار طبیعت مطابق با اهداف کلان ترسیمی در اصول هفده گانه توسعه پایدار موجب پایداری بهره مندی از خدمات اکوسیستمی، رفاه جوامع بومی و رضایت حداکثری اکوتوریست ها گردد. [ ۲]