طبیعت گرایی (فلسفه). طبیعت گرایی (فلسفه)(naturalism)
(یا: ناتورالیسم) در فلسفه، جنبشی مبتنی بر تأیید این نکته که طبیعت، تمامی واقعیت است و فقط از راه پژوهش علمی می توان آن را شناخت. طبیعت گرا، با انکار وجود امور فراطبیعی و بی اهمیت جلوه دادن فلسفۀ اولی، یا بررسی ذات غایی واقعیت، تأکید می ورزد که روابط علت و معلولی، همان طور که در فیزیک و شیمی حاکم اند، برای تبیین همۀ پدیده ها کفایت می کنند. نگرش های غایت انگارانه، که وجود طرح و ضرورت متافیزیکی را در طبیعت به ذهن القا می کنند، اگرچه لزوماً فاقد اعتبار نیستند، از دایرۀ بررسی خارج اند. از آن جا که طبیعت گرا منکر هر گونه هدف متعالی و فوق طبیعی برای انسان است، این مضمون استنباط می شود که ارزش ها را باید در فضای اجتماعی آن ها دریافت. تعیین این که در عالی ترین موقعیت، بهترین چیز چیست امکان پذیر نیست، زیرا اکتشاف عالی ترین موقعیت دور از دسترس است. بنابراین، ارزش ها نسبی اند و اخلاق مبتنی است بر رسم، تمایل، یا صورتی از فایده باوری. طبیعت گرایی در دو مکتب ریشه دارد: تجربه گرایی انگلیسی، که بر بنیاد این فکر استوار است که هر گونه شناختی از تجربه سرچشمه می گیرد؛ و اثبات گرایی اروپایی، یعنی آموزه ای که هیچ اعتباری برای تفکر متافیزیکی قائل نیست. طبیعت گرایی در آثار فیلسوفانی چون جورج سانتایانا، جان دیویی و پیروانشان به اوج خود رسید.
(یا: ناتورالیسم) در فلسفه، جنبشی مبتنی بر تأیید این نکته که طبیعت، تمامی واقعیت است و فقط از راه پژوهش علمی می توان آن را شناخت. طبیعت گرا، با انکار وجود امور فراطبیعی و بی اهمیت جلوه دادن فلسفۀ اولی، یا بررسی ذات غایی واقعیت، تأکید می ورزد که روابط علت و معلولی، همان طور که در فیزیک و شیمی حاکم اند، برای تبیین همۀ پدیده ها کفایت می کنند. نگرش های غایت انگارانه، که وجود طرح و ضرورت متافیزیکی را در طبیعت به ذهن القا می کنند، اگرچه لزوماً فاقد اعتبار نیستند، از دایرۀ بررسی خارج اند. از آن جا که طبیعت گرا منکر هر گونه هدف متعالی و فوق طبیعی برای انسان است، این مضمون استنباط می شود که ارزش ها را باید در فضای اجتماعی آن ها دریافت. تعیین این که در عالی ترین موقعیت، بهترین چیز چیست امکان پذیر نیست، زیرا اکتشاف عالی ترین موقعیت دور از دسترس است. بنابراین، ارزش ها نسبی اند و اخلاق مبتنی است بر رسم، تمایل، یا صورتی از فایده باوری. طبیعت گرایی در دو مکتب ریشه دارد: تجربه گرایی انگلیسی، که بر بنیاد این فکر استوار است که هر گونه شناختی از تجربه سرچشمه می گیرد؛ و اثبات گرایی اروپایی، یعنی آموزه ای که هیچ اعتباری برای تفکر متافیزیکی قائل نیست. طبیعت گرایی در آثار فیلسوفانی چون جورج سانتایانا، جان دیویی و پیروانشان به اوج خود رسید.
wikijoo: طبیعت_گرایی_(فلسفه)
طبیعت گرایی (هنر). طبیعت گرایی (هنر)(naturalism)
(یا: ناتورالیسم) در هنر به طور عام، رویکردی که خواهان بازنمایی عینی و واقع گرایانۀ موضوع، و در نقاشی یا داستان، بدون تصنعسبک پردازانه (چکیده نگاشته)باشد. به طور خاص، نام مکتبی در ادبیات و تئاتر، که دربرابر رویکرد متکلّف، قراردادی، و سبک زدۀ حاکم بر همۀ هنرها در قرن ۱۸، پدید آمد.
طبیعت گرایی در نقاشی. نقاشانی همچون کانستبل و اعضای اخوت پیشا رافائلی، در هوای آزاد، و مستقیماً از روی مُدل نقاشی می کردند، اما گاه افراطی را به نمایش می گذاشتند که می توانست طبیعت گرایی را به مبالغه کشد. هولمن هانت، نقاش پیشا رافائلی، برای نقاشی از گوسفند، حیوان را به زمین می کوبید تا بی حس شود و تکان نخورد و برای به دست آوردن اسکلت اسبی، اسب مرده ای را در باغش سوزاند.
طبیعت گرایی در تئاتر و سینما. جست وجوی طبیعت گرایی در بازیگری را استانیسلافسکی، معلم تئاتر روس، آغاز کرد، که به نوعی خود آزاری برای یافتن وسایل صحنۀ کاملاً واقعی (تا به بازیگر در ایفای نقش کمک کند) انجامید. هزینه های گزاف تئاتر در اروپا در دهۀ ۱۹۵۰ به این زیاده روی پایان داد، ولی در امریکا کمپانی های ثروتمندتر با کارگردانانی همچون الیا کازان، و حمایت اَکتورز استودیو در نیویورک به تهیۀ نمایش های طبیعت گرایانه پرکار ادامه دادند. صنعت سینمای امریکا نیز فرصت گسترش این شیوه را فراهم آورد، و کار را به جایی کشاند که مثلاً بازیگر برای ایفای نقشی وزن خود را زیاد می کرد، یا هفته ها روی صندلی چرخ دار می نشست تا روح نقش خود را درک کند.
طبیعت گرایی در ادبیات. داستان نویسانِ طبیعت گرا هرچند به طبیعت گرایی افراطی نقاشی و تئاتر تن در ندادند، خود را درگیر بحث های اجتماعی کردند. در فرانسه در اواخر قرن ۱۹، آثار امیل زولا و برادران گنکور، و در انگلستان آثار طبیعت گرایانه چارلز دیکنز، اغلب این باور را القا می کردند که سرنوشت انسان تابع وراثت، محیط، و نیروهای اجتماعی بیرون از اختیار اوست و به این ترتیب زمینه ساز مبارزات اصلاح طلبانه شدند. زولا، نظریه پرداز اصلی مکتب، در سلسله رمان های روگون ماکار (۱۸۷۱ـ۱۸۹۳)، عملکرد وراثت و محیط را در یک خانواده، با دقتی گزارشگرانه به نمایش می گذاشت. از میان دیگر نویسندگان طبیعت گرا، گی دو موپاسان و آلفونس دوده در فرانسه، گرهارت هاپتمان در آلمان، و تئودور درایزر در امریکا، درخور ذکرند.
(یا: ناتورالیسم) در هنر به طور عام، رویکردی که خواهان بازنمایی عینی و واقع گرایانۀ موضوع، و در نقاشی یا داستان، بدون تصنعسبک پردازانه (چکیده نگاشته)باشد. به طور خاص، نام مکتبی در ادبیات و تئاتر، که دربرابر رویکرد متکلّف، قراردادی، و سبک زدۀ حاکم بر همۀ هنرها در قرن ۱۸، پدید آمد.
طبیعت گرایی در نقاشی. نقاشانی همچون کانستبل و اعضای اخوت پیشا رافائلی، در هوای آزاد، و مستقیماً از روی مُدل نقاشی می کردند، اما گاه افراطی را به نمایش می گذاشتند که می توانست طبیعت گرایی را به مبالغه کشد. هولمن هانت، نقاش پیشا رافائلی، برای نقاشی از گوسفند، حیوان را به زمین می کوبید تا بی حس شود و تکان نخورد و برای به دست آوردن اسکلت اسبی، اسب مرده ای را در باغش سوزاند.
طبیعت گرایی در تئاتر و سینما. جست وجوی طبیعت گرایی در بازیگری را استانیسلافسکی، معلم تئاتر روس، آغاز کرد، که به نوعی خود آزاری برای یافتن وسایل صحنۀ کاملاً واقعی (تا به بازیگر در ایفای نقش کمک کند) انجامید. هزینه های گزاف تئاتر در اروپا در دهۀ ۱۹۵۰ به این زیاده روی پایان داد، ولی در امریکا کمپانی های ثروتمندتر با کارگردانانی همچون الیا کازان، و حمایت اَکتورز استودیو در نیویورک به تهیۀ نمایش های طبیعت گرایانه پرکار ادامه دادند. صنعت سینمای امریکا نیز فرصت گسترش این شیوه را فراهم آورد، و کار را به جایی کشاند که مثلاً بازیگر برای ایفای نقشی وزن خود را زیاد می کرد، یا هفته ها روی صندلی چرخ دار می نشست تا روح نقش خود را درک کند.
طبیعت گرایی در ادبیات. داستان نویسانِ طبیعت گرا هرچند به طبیعت گرایی افراطی نقاشی و تئاتر تن در ندادند، خود را درگیر بحث های اجتماعی کردند. در فرانسه در اواخر قرن ۱۹، آثار امیل زولا و برادران گنکور، و در انگلستان آثار طبیعت گرایانه چارلز دیکنز، اغلب این باور را القا می کردند که سرنوشت انسان تابع وراثت، محیط، و نیروهای اجتماعی بیرون از اختیار اوست و به این ترتیب زمینه ساز مبارزات اصلاح طلبانه شدند. زولا، نظریه پرداز اصلی مکتب، در سلسله رمان های روگون ماکار (۱۸۷۱ـ۱۸۹۳)، عملکرد وراثت و محیط را در یک خانواده، با دقتی گزارشگرانه به نمایش می گذاشت. از میان دیگر نویسندگان طبیعت گرا، گی دو موپاسان و آلفونس دوده در فرانسه، گرهارت هاپتمان در آلمان، و تئودور درایزر در امریکا، درخور ذکرند.
wikijoo: طبیعت_گرایی_(هنر)