طبری

طبری نام قومیست که در مازندران و نواحی مجاور آن سکونت داشتند. قوم مازندرانی یکی از اقوام بازمانده قوم طبری میباشند.
طبری نام طوایفی در شمال میباشد که با نام های طبری و تبری و طبرسی شناخته میشوند.
طبری نام یکی از آواز های مازندرانی میباشد که توسط گالش ها خوانده میشود.
طبری نام قومی در منطقه طبرسران قفقاز میباشد که به زبان طبرسرانی صحبت میکنند.
کتزیاس 2500 سال پیش در کتاب خود طبری ها را تپیری نامید و آنها را همسایه کادوسیان و هیرکانی ها دانست.
هرودوت 2400 سال پیش در کتاب خود طبری ها را تبیری و تبیرانی نامید و آنها را همسایه قوم مار دانست که قوم مار همان قوم ماردی بود.
استرابون 2000 سال پیش طبری ها را تپیری نامید و آنها را همسایه قوم مارد و کادوسی و کرتی و هیرکانی دانست.
بطلمیوس 1800 سال پیش طبری ها را تپیری نامید و آنها را سکنه منطقه دیلیماس و چرینداس در شمال البرز دانست.
موسی خورنی و سبئوس دو مورخ ارمنی که 1600 سال پیش میزیستند طبری ها را تپری نامیدند و سرزمینشان را تپرستان نامید.
ساسانیان در متون خود طبری ها را تپوری مینامیدند و سرزمین آن ها را تپورستان نامیدند.
در درهم های طبری مربوط به حکومت های ساسانی مازندران نام این قوم تپوری و نام سرزمینشان تپورستان ذکر شده است.
مورخان مازندران نام این قوم را طبری و سرزمینشان را طبرستان نامیدند.
افرادی چون جریر طبری، ابن ربن طبری، محمد چالوسی طبری، علی کیا هراسی طبری، فخر رازی هوسمی طبری، ابوالعباس رویانی طبری، پندار رویانی طبری از معروف ترین چهره های طبری در تاریخ بودند.

گالش و کوهی گفته میشود. زبان طبری از علی آباد کتول استان گلستان تا رضوانشهر استان گیلان تکلم میشود. زبان طبری به گویش های کتولی و مازرونی و کوهی و تاتی و گیلکی و گالشی و الیکایی و شامرزایی و طالقونی و شمرونی و قصرانی و . . . تقسیم میشود. در طرائف المقال هم ذکر شده که مردم مازندران و گیلان از قوم طبری هستند و گیلان و مازندران بخشی از طبرستان هستند. از دوران باستان طبق سخن آریان و کوینت کورس از گرگان تا سپیدرود خاک ساتراپ تپوری بود که قوم تپوری در آن سکونت داشت و در غرب سپیدرود قوم کادوسی یعنی تالش ها سکونت داشتند. بارتولد و مادولونگ و بطلمیوس سکنه سرزمین دیلم و شرق گیلان را از قوم تپوری دانستند. قوم طبری به دسته های مازرونی و کوهی و کتول و گیلک و گالش و کرد و . . . تقسیم میشوند. مردمان طبری از کتول تا رضوانشهر گویش خود را کتولی و مازرونی و کوهی و تاتی و گیلکی و گالشی مینامند و در نواحی جنوبی تر گویش خود را طالقونی و بادسری و بایزرودی و شمرونی و الیکایی و شامرزایی مینامند. روستای پدری من یک روستای گالش نشین در کوه های رامسر هست که مردمانش به گویش شیرین گالشی از زبان طبری صحبت میکنند.

و گویش رامسری مانند گیلکی برعکس است، مثال می آورم برای فرق رامسری با طبری:رامسری= گوته درم ( دارم میگم ) ، مازندرانی ( طبری ) = درمه گنمه ، گیلکی گیلانی : گوته درم، گفته درم. . / رامسری : چاکورده درم، مازنی ( طبری ) : درمه بساجم، گیلکی گیلانی: چاکودن درم، چاده درم، علمی و دور از تعصب نگاه کنیم رامسری تفاوت زیاد چه در واژگان چه دستور و چه لهجه با گویش شرق مازندران یا همان طبری دارد