[ویکی نور] عمادالدین حسن بن علی بن محمد طبرسی (طبری)، از فقیهان، محدثان و متکلمان شیعی در سده هفتم هجری بشمار می رود. وی با خواجه نصیرالدین طوسی (672ق) هم روزگار بود و با بهاءالدین محمد بن خواجه شمس الدین صاحب دیوان حکمران اصفهان ارتباط و مجالست داشت و برخی آثار خود را نیز به نام او نگاشت و او را به سبب دوستی اهل بیت(ع) و جانب داری از تشیع مورد ستایش قرار داد.
از تاریخ ولادت این عالم بزرگ، اطلاعی در دست نیست، ولی بر اساس برخی نوشته هایش که در پی می آید، به احتمال قریب در سال 625ق، متولد شده و تا سال 698ق، زنده بوده است.
وی اهل مازندران است و در جای جای آثارش درباره خود و روزگار خویش سخن (از حضور خود در دامغان، قم، اصفهان و بروجرد) می گوید:
در سنه 656 در ولایت دامغان، یکی از علمای وقت بر طریق عتب و تقریع گفت بعد از آنکه اعتقاد داعی مسلمانان مصنف این کتاب الحسن بن علی المازندرانی وی را معلوم شده بود که جمعی چندین سال باشد که گذشته باشند و از ایشان هیچ ضرری به شما و آباء و اجداد شما نرسیده باشد؛ چرا از افعال ایشان بیزاری باید کرد؟ داعی مسلمانان به جواب گفت که پیران هفتادساله را چرا باید کردن که بعد از ششصد و پنجاه و پنج سال جوانان سی ساله از افعال ایشان بیزاری کنند.آن سائل مقرع خاموش شد در وقت شنیدن ایراد بر وی.
در سنه 670 در شهر بروجرد حاضر شدم عامه آن شهر را یافتم که در حق خدای تعالی چیزها می گفتند که بازگفتن آن لایق نیست.
در سنه 672 که داعی مؤمنان و مصنف آن کتاب الحسن بن علی الطبری از قم به اصفهان رفت به سبب استحضار و التماس و اشارت خواجه جهان بهاء الحق و الدین محمد صاحب دیوان، مدت هفت ماه آنجا بود و خلقی به سبب حضور این بنده کمینه توفیق یافتند به دانستن علوم دینیه از مردم اصفهان و شیراز و ابرقوه و یزد و طرف آذربایجان از سادات و صدور و اکابر که در آن بساط جهان پناه حاضر بودند، منتفع شدند؛ چنان که آن حال در عرب و عجم مخفی نماند و امروز می گویند و خواهند گفت تا روز قیامت.
از تاریخ ولادت این عالم بزرگ، اطلاعی در دست نیست، ولی بر اساس برخی نوشته هایش که در پی می آید، به احتمال قریب در سال 625ق، متولد شده و تا سال 698ق، زنده بوده است.
وی اهل مازندران است و در جای جای آثارش درباره خود و روزگار خویش سخن (از حضور خود در دامغان، قم، اصفهان و بروجرد) می گوید:
در سنه 656 در ولایت دامغان، یکی از علمای وقت بر طریق عتب و تقریع گفت بعد از آنکه اعتقاد داعی مسلمانان مصنف این کتاب الحسن بن علی المازندرانی وی را معلوم شده بود که جمعی چندین سال باشد که گذشته باشند و از ایشان هیچ ضرری به شما و آباء و اجداد شما نرسیده باشد؛ چرا از افعال ایشان بیزاری باید کرد؟ داعی مسلمانان به جواب گفت که پیران هفتادساله را چرا باید کردن که بعد از ششصد و پنجاه و پنج سال جوانان سی ساله از افعال ایشان بیزاری کنند.آن سائل مقرع خاموش شد در وقت شنیدن ایراد بر وی.
در سنه 670 در شهر بروجرد حاضر شدم عامه آن شهر را یافتم که در حق خدای تعالی چیزها می گفتند که بازگفتن آن لایق نیست.
در سنه 672 که داعی مؤمنان و مصنف آن کتاب الحسن بن علی الطبری از قم به اصفهان رفت به سبب استحضار و التماس و اشارت خواجه جهان بهاء الحق و الدین محمد صاحب دیوان، مدت هفت ماه آنجا بود و خلقی به سبب حضور این بنده کمینه توفیق یافتند به دانستن علوم دینیه از مردم اصفهان و شیراز و ابرقوه و یزد و طرف آذربایجان از سادات و صدور و اکابر که در آن بساط جهان پناه حاضر بودند، منتفع شدند؛ چنان که آن حال در عرب و عجم مخفی نماند و امروز می گویند و خواهند گفت تا روز قیامت.
wikinoor: طبرسی،_حسن_بن_علی