طایفه کیانی
خاندان کیانی، یکی از طایفه های اصیل ایران
ازدودمان پادشاهان ایرانی از یعقوب لیث صفاری تا خسرو پرویز و لهراسب و کی قباد و اسفندیار می باشد که در منطقه لر نشین لرستان همدان شیراز و سیستان بودند. نوادگان این طایفه در استان های همدان ، استان لرستان ، چهارمحال و بختیاری ، خوزستان و ولایت نیمروز نیز از این طایفه سکنی گزیده اند. طایفه کیانی یکی از اصیل ترین طوایف بزرگ قوم لر است. کیانی ها بدلیل اینکه جد اندر جد کاخ نشین بوده اند و چادرنشینی را پست می دانسته اند هرگز به چادرنشینی روی نمی آوردند از این رو کیانی هایی که در بین لرها و بختیاری ها هستن کیانی های اصیلن که در گذشته صاحب حکومت و پادشاهی بودند. از جمله حکومت بزرگشان در تپه ی گیان در شهرستان نهاوند بوده که تا به امروز بالای ۷۰۰۰سال قدمت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
تبار شناسی
خاندان کیانی، خاندانی سیستانی که مدت ها بر سیستان و دره هلمند حکومت می کرد و در اوائل قرن ۱۸ میلادی از قدرت ساقط گردید. اعضای این خاندان خود را از اعقاب کیانیان می دانستند. در طول تاریخ دو طبقه از خاندان کیانی بر سیستان حکمرانی کردند: طبقه اول سلسله صفاریان، توسط یعقوب لیث و برادرانش که پیشه رویگری ( صفاری ) داشتند، بنیان گذاشته شد. آخرین حکمران این سلسله، امیرخلف بن احمد بن محمد خلف بود که در سال ۳۹۳ هجری قمری توسط سلطان محمود غزنوی از حکمرانی خلع شد. طبقه دوم، که به ملوک نیمروز معروف هستند، پس از یک دوره فترت شصت ساله زمام حکومت سیستان را در دست گرفتند و با پیوستن به سلاجقه جلال و عظمت خود را تجدید کردند. ملوک نیمروز خود منشعب به دو سلسله بودند: �ملوک نصری�، که تا حمله مغول در سیستان حکمرانی می کردند و ملوک مهربانی که حکومت آنان تا عصر صفویه به طول انجامید.
در هنگام حمله افغان ملک محمود حاکم کیانی سیستان، توانست با افغان ها به مصالحه برسد و حتی قلمروی خود را تا خراسان گسترش دهد. اما سرانجام به دست نادرشاه مقتول شد و حکومت سیستان به یکی از منسوبانش به نام ملک حسن رسید. پس از مرگ نادر و عادل شاه، سیستان و بعضی نواحی دیگر به دست احمدشاه درانی افتاد. در این زمان حکومت سیستان در دست سلیمان خان کیانی بود که تحت اوامر احمدشاه قلمروی خود را اداره می کرد و دختر خود را به همسری پادشاه افغانستان درآورده بود. در زمان شاه محمود درانی، ملک بهرام کیانی حاکم سیستان بود و او دختر خود را به کامران میرزا پسر محمود شاه داد. ملک بهرام در اواخر عمر، توسط مخالفین داخلی از سیستان رانده شد. پس از مرگ او، پسرش ملک جلال الدین به کمک کامران میرزا باردیگر حکومت سیستان را در دست گرفت. ولی پس از کامران میرزا، مخالفین دوباره سربرافراشتند و جلال الدین را مغلوب و از سیستان بیرون کردند. با این کار به حکومت سلسله کیانی پایان داده شد و قلمرو آنان بین محمدرضاخان سرابندی و هاشم خان شهرکی تقسیم گشت.
از عصر صفوی شاخه ای از خاندان کیانی در گیلان و مازندران گسترش یافت. نیای این شاخه، ملک عبدالعزیز، از ملوک کیانی بود که به دستور شاه صفوی به حکومت مازندران منصوب شد. او پس از مدتی به گیلان رفت و در نزدیک لاهیجان باغ هایی احداث کرد و نام آن را به یاد زادگاه خود �سیستان� گذاشت. در اعصار بعدی چندین نفر از نوادگان او به حکومت لاهیجان رسیدند. معروفترین نواده او، محمدعلی خان امین دیوان لاهیجی ( صفاری ) است که در عصر خود از بزرگترین مالکین گیلان به شمار می آمد و از طرف ناصرالدین شاه به لقب �خانی� و دریافت شمشیر و کمربند مرصع نائل شده بود. امین دیوان جد اعلای خاندان صفاری لاهیجان است. محمدعلی صفاری ( ۱۲۷۷–۱۳۶۶ ) شهردار تهران و رئیس شهربانی کل کشور، نوه او بود.
منابع ها.
احیاء الملوک
شجره الملوک
تاریخ سیستان
خاندان کیانی، یکی از طایفه های اصیل ایران
ازدودمان پادشاهان ایرانی از یعقوب لیث صفاری تا خسرو پرویز و لهراسب و کی قباد و اسفندیار می باشد که در منطقه لر نشین لرستان همدان شیراز و سیستان بودند. نوادگان این طایفه در استان های همدان ، استان لرستان ، چهارمحال و بختیاری ، خوزستان و ولایت نیمروز نیز از این طایفه سکنی گزیده اند. طایفه کیانی یکی از اصیل ترین طوایف بزرگ قوم لر است. کیانی ها بدلیل اینکه جد اندر جد کاخ نشین بوده اند و چادرنشینی را پست می دانسته اند هرگز به چادرنشینی روی نمی آوردند از این رو کیانی هایی که در بین لرها و بختیاری ها هستن کیانی های اصیلن که در گذشته صاحب حکومت و پادشاهی بودند. از جمله حکومت بزرگشان در تپه ی گیان در شهرستان نهاوند بوده که تا به امروز بالای ۷۰۰۰سال قدمت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
تبار شناسی
خاندان کیانی، خاندانی سیستانی که مدت ها بر سیستان و دره هلمند حکومت می کرد و در اوائل قرن ۱۸ میلادی از قدرت ساقط گردید. اعضای این خاندان خود را از اعقاب کیانیان می دانستند. در طول تاریخ دو طبقه از خاندان کیانی بر سیستان حکمرانی کردند: طبقه اول سلسله صفاریان، توسط یعقوب لیث و برادرانش که پیشه رویگری ( صفاری ) داشتند، بنیان گذاشته شد. آخرین حکمران این سلسله، امیرخلف بن احمد بن محمد خلف بود که در سال ۳۹۳ هجری قمری توسط سلطان محمود غزنوی از حکمرانی خلع شد. طبقه دوم، که به ملوک نیمروز معروف هستند، پس از یک دوره فترت شصت ساله زمام حکومت سیستان را در دست گرفتند و با پیوستن به سلاجقه جلال و عظمت خود را تجدید کردند. ملوک نیمروز خود منشعب به دو سلسله بودند: �ملوک نصری�، که تا حمله مغول در سیستان حکمرانی می کردند و ملوک مهربانی که حکومت آنان تا عصر صفویه به طول انجامید.
در هنگام حمله افغان ملک محمود حاکم کیانی سیستان، توانست با افغان ها به مصالحه برسد و حتی قلمروی خود را تا خراسان گسترش دهد. اما سرانجام به دست نادرشاه مقتول شد و حکومت سیستان به یکی از منسوبانش به نام ملک حسن رسید. پس از مرگ نادر و عادل شاه، سیستان و بعضی نواحی دیگر به دست احمدشاه درانی افتاد. در این زمان حکومت سیستان در دست سلیمان خان کیانی بود که تحت اوامر احمدشاه قلمروی خود را اداره می کرد و دختر خود را به همسری پادشاه افغانستان درآورده بود. در زمان شاه محمود درانی، ملک بهرام کیانی حاکم سیستان بود و او دختر خود را به کامران میرزا پسر محمود شاه داد. ملک بهرام در اواخر عمر، توسط مخالفین داخلی از سیستان رانده شد. پس از مرگ او، پسرش ملک جلال الدین به کمک کامران میرزا باردیگر حکومت سیستان را در دست گرفت. ولی پس از کامران میرزا، مخالفین دوباره سربرافراشتند و جلال الدین را مغلوب و از سیستان بیرون کردند. با این کار به حکومت سلسله کیانی پایان داده شد و قلمرو آنان بین محمدرضاخان سرابندی و هاشم خان شهرکی تقسیم گشت.
از عصر صفوی شاخه ای از خاندان کیانی در گیلان و مازندران گسترش یافت. نیای این شاخه، ملک عبدالعزیز، از ملوک کیانی بود که به دستور شاه صفوی به حکومت مازندران منصوب شد. او پس از مدتی به گیلان رفت و در نزدیک لاهیجان باغ هایی احداث کرد و نام آن را به یاد زادگاه خود �سیستان� گذاشت. در اعصار بعدی چندین نفر از نوادگان او به حکومت لاهیجان رسیدند. معروفترین نواده او، محمدعلی خان امین دیوان لاهیجی ( صفاری ) است که در عصر خود از بزرگترین مالکین گیلان به شمار می آمد و از طرف ناصرالدین شاه به لقب �خانی� و دریافت شمشیر و کمربند مرصع نائل شده بود. امین دیوان جد اعلای خاندان صفاری لاهیجان است. محمدعلی صفاری ( ۱۲۷۷–۱۳۶۶ ) شهردار تهران و رئیس شهربانی کل کشور، نوه او بود.
منابع ها.
احیاء الملوک
شجره الملوک
تاریخ سیستان
طایفه کیانی
خاندان کیانی، یکی از طایفه های اصیل ایران
ازدودمان پادشاهان ایرانی از یعقوب لیث صفاری تا خسرو پرویز و لهراسب و کی قباد و اسفندیار می باشد که در منطقه لر نشین لرستان همدان شیراز و سیستان بودند. نوادگان این طایفه در استان های همدان ، استان لرستان ، چهارمحال و بختیاری ، خوزستان و ولایت نیمروز نیز از این طایفه سکنی گزیده اند. طایفه کیانی یکی از اصیل ترین طوایف بزرگ قوم لر است. کیانی ها بدلیل اینکه جد اندر جد کاخ نشین بوده اند و چادرنشینی را پست می دانسته اند هرگز به چادرنشینی روی نمی آوردند از این رو کیانی هایی که در بین لرها و بختیاری ها هستن کیانی های اصیلن که در گذشته صاحب حکومت و پادشاهی بودند. از جمله حکومت بزرگشان در تپه ی گیان در شهرستان نهاوند بوده که تا به امروز بالای ۷۰۰۰سال قدمت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
تبار شناسی
خاندان کیانی، خاندانی سیستانی که مدت ها بر سیستان و دره هلمند حکومت می کرد و در اوائل قرن ۱۸ میلادی از قدرت ساقط گردید. اعضای این خاندان خود را از اعقاب کیانیان می دانستند. [۱] در طول تاریخ دو طبقه از خاندان کیانی بر سیستان حکمرانی کردند: طبقه اول سلسله صفاریان، توسط یعقوب لیث و برادرانش که پیشه رویگری ( صفاری ) داشتند، بنیان گذاشته شد. آخرین حکمران این سلسله، امیرخلف بن احمد بن محمد خلف بود که در سال ۳۹۳ هجری قمری توسط سلطان محمود غزنوی از حکمرانی خلع شد. طبقه دوم، که به ملوک نیمروز معروف هستند، پس از یک دوره فترت شصت ساله زمام حکومت سیستان را در دست گرفتند و با پیوستن به سلاجقه جلال و عظمت خود را تجدید کردند. ملوک نیمروز خود منشعب به دو سلسله بودند: �ملوک نصری�، که تا حمله مغول در سیستان حکمرانی می کردند و ملوک مهربانی که حکومت آنان تا عصر صفویه به طول انجامید.
در هنگام حمله افغان ملک محمود حاکم کیانی سیستان، توانست با افغان ها به مصالحه برسد و حتی قلمروی خود را تا خراسان گسترش دهد. اما سرانجام به دست نادرشاه مقتول شد و حکومت سیستان به یکی از منسوبانش به نام ملک حسن رسید. پس از مرگ نادر و عادل شاه، سیستان و بعضی نواحی دیگر به دست احمدشاه درانی افتاد. در این زمان حکومت سیستان در دست سلیمان خان کیانی بود که تحت اوامر احمدشاه قلمروی خود را اداره می کرد و دختر خود را به همسری پادشاه افغانستان درآورده بود. در زمان شاه محمود درانی، ملک بهرام کیانی حاکم سیستان بود و او دختر خود را به کامران میرزا پسر محمود شاه داد. ملک بهرام در اواخر عمر، توسط مخالفین داخلی از سیستان رانده شد. پس از مرگ او، پسرش ملک جلال الدین به کمک کامران میرزا باردیگر حکومت سیستان را در دست گرفت. ولی پس از کامران میرزا، مخالفین دوباره سربرافراشتند و جلال الدین را مغلوب و از سیستان بیرون کردند. با این کار به حکومت سلسله کیانی پایان داده شد و قلمرو آنان بین محمدرضاخان سرابندی و هاشم خان شهرکی تقسیم گشت.
از عصر صفوی شاخه ای از خاندان کیانی در گیلان و مازندران گسترش یافت. نیای این شاخه، ملک عبدالعزیز، از ملوک کیانی بود که به دستور شاه صفوی به حکومت مازندران منصوب شد. او پس از مدتی به گیلان رفت و در نزدیک لاهیجان باغ هایی احداث کرد و نام آن را به یاد زادگاه خود �سیستان� گذاشت. در اعصار بعدی چندین نفر از نوادگان او به حکومت لاهیجان رسیدند. [۵] معروفترین نواده او، محمدعلی خان امین دیوان لاهیجی ( صفاری ) است که در عصر خود از بزرگترین مالکین گیلان به شمار می آمد و از طرف ناصرالدین شاه به لقب �خانی� و دریافت شمشیر و کمربند مرصع نائل شده بود. [۵] امین دیوان جد اعلای خاندان صفاری لاهیجان است. محمدعلی صفاری ( ۱۲۷۷–۱۳۶۶ ) شهردار تهران و رئیس شهربانی کل کشور، نوه او بود.
منابع ها.
احیاء الملوک
شجره الملوک
تاریخ سیستان
خاندان کیانی، یکی از طایفه های اصیل ایران
ازدودمان پادشاهان ایرانی از یعقوب لیث صفاری تا خسرو پرویز و لهراسب و کی قباد و اسفندیار می باشد که در منطقه لر نشین لرستان همدان شیراز و سیستان بودند. نوادگان این طایفه در استان های همدان ، استان لرستان ، چهارمحال و بختیاری ، خوزستان و ولایت نیمروز نیز از این طایفه سکنی گزیده اند. طایفه کیانی یکی از اصیل ترین طوایف بزرگ قوم لر است. کیانی ها بدلیل اینکه جد اندر جد کاخ نشین بوده اند و چادرنشینی را پست می دانسته اند هرگز به چادرنشینی روی نمی آوردند از این رو کیانی هایی که در بین لرها و بختیاری ها هستن کیانی های اصیلن که در گذشته صاحب حکومت و پادشاهی بودند. از جمله حکومت بزرگشان در تپه ی گیان در شهرستان نهاوند بوده که تا به امروز بالای ۷۰۰۰سال قدمت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
تبار شناسی
خاندان کیانی، خاندانی سیستانی که مدت ها بر سیستان و دره هلمند حکومت می کرد و در اوائل قرن ۱۸ میلادی از قدرت ساقط گردید. اعضای این خاندان خود را از اعقاب کیانیان می دانستند. [۱] در طول تاریخ دو طبقه از خاندان کیانی بر سیستان حکمرانی کردند: طبقه اول سلسله صفاریان، توسط یعقوب لیث و برادرانش که پیشه رویگری ( صفاری ) داشتند، بنیان گذاشته شد. آخرین حکمران این سلسله، امیرخلف بن احمد بن محمد خلف بود که در سال ۳۹۳ هجری قمری توسط سلطان محمود غزنوی از حکمرانی خلع شد. طبقه دوم، که به ملوک نیمروز معروف هستند، پس از یک دوره فترت شصت ساله زمام حکومت سیستان را در دست گرفتند و با پیوستن به سلاجقه جلال و عظمت خود را تجدید کردند. ملوک نیمروز خود منشعب به دو سلسله بودند: �ملوک نصری�، که تا حمله مغول در سیستان حکمرانی می کردند و ملوک مهربانی که حکومت آنان تا عصر صفویه به طول انجامید.
در هنگام حمله افغان ملک محمود حاکم کیانی سیستان، توانست با افغان ها به مصالحه برسد و حتی قلمروی خود را تا خراسان گسترش دهد. اما سرانجام به دست نادرشاه مقتول شد و حکومت سیستان به یکی از منسوبانش به نام ملک حسن رسید. پس از مرگ نادر و عادل شاه، سیستان و بعضی نواحی دیگر به دست احمدشاه درانی افتاد. در این زمان حکومت سیستان در دست سلیمان خان کیانی بود که تحت اوامر احمدشاه قلمروی خود را اداره می کرد و دختر خود را به همسری پادشاه افغانستان درآورده بود. در زمان شاه محمود درانی، ملک بهرام کیانی حاکم سیستان بود و او دختر خود را به کامران میرزا پسر محمود شاه داد. ملک بهرام در اواخر عمر، توسط مخالفین داخلی از سیستان رانده شد. پس از مرگ او، پسرش ملک جلال الدین به کمک کامران میرزا باردیگر حکومت سیستان را در دست گرفت. ولی پس از کامران میرزا، مخالفین دوباره سربرافراشتند و جلال الدین را مغلوب و از سیستان بیرون کردند. با این کار به حکومت سلسله کیانی پایان داده شد و قلمرو آنان بین محمدرضاخان سرابندی و هاشم خان شهرکی تقسیم گشت.
از عصر صفوی شاخه ای از خاندان کیانی در گیلان و مازندران گسترش یافت. نیای این شاخه، ملک عبدالعزیز، از ملوک کیانی بود که به دستور شاه صفوی به حکومت مازندران منصوب شد. او پس از مدتی به گیلان رفت و در نزدیک لاهیجان باغ هایی احداث کرد و نام آن را به یاد زادگاه خود �سیستان� گذاشت. در اعصار بعدی چندین نفر از نوادگان او به حکومت لاهیجان رسیدند. [۵] معروفترین نواده او، محمدعلی خان امین دیوان لاهیجی ( صفاری ) است که در عصر خود از بزرگترین مالکین گیلان به شمار می آمد و از طرف ناصرالدین شاه به لقب �خانی� و دریافت شمشیر و کمربند مرصع نائل شده بود. [۵] امین دیوان جد اعلای خاندان صفاری لاهیجان است. محمدعلی صفاری ( ۱۲۷۷–۱۳۶۶ ) شهردار تهران و رئیس شهربانی کل کشور، نوه او بود.
منابع ها.
احیاء الملوک
شجره الملوک
تاریخ سیستان