طاول

لغت نامه دهخدا

طاول. [ وِ / وَ ] ( اِ ) تاول. آبله ای باشد که بسبب سوختن یا کار کردن بر اعضا و دست و پا بهم رسد. برآمدگی پوست از سوختگی. آبله. برآمدگی جلد بکیفیتی که زیر آن آب جمع شده باشد. رجوع به تاول شود.
- طاول زدن ؛ تنفط. ایجاد طاول.
- طاول طاعونی ؛ سیاه زخم. خراج.
- طاول عظم جلدی ؛ نفاطة. ج ، نفاط.

فرهنگ فارسی

تاول
تاول آبله باشد که بسبب سوختن یا کارکردن بر اعضا و دست و پا بهم رسد.

پیشنهاد کاربران

بپرس