[ویکی نور] سید محمود طالقانی، فرزند سید ابوالحسن طالقانی در روز شنبه، چهارم ربیع الاول 1329ق، دیده به جهان گشود. سید محمود، دوران کودکی را تا ده سالگی در روستای «گلیرد» طالقان سپری نمود و همان جا خواندن، نوشتن و مقدمات علوم اسلامی را فراگرفت و در مکتب پدر - که عالمی سیاستمدار بود - مبارزه با استبداد در ذهن او نقش بست.
او سپس همراه خانواده به تهران رفت که همزمان بود با دوران دیکتاتوری رضاخان و مبارزه روحانیون علیه وی و این نقشی بسزا در شکل گیری فکر سیاسی اش داشت و از همان هنگام او را وارد میدان مبارزه با ستم کرد.
دانش پژوه جوان در نوزده سالگی برای فراگیری بیشتر و دقیق تر علوم اسلامی به قم رفت و از درس استادانی بزرگ چون آیت الله حجت و آیت الله خوانساری بهره فراوان برد. مدتی نیز برای بهره گیری از درس علمای برجسته نجف، راهی آن مرکز بزرگ علمی شد؛ اما دوباره به قم و مدرسه فیضیه برگشت.
پرداختن به دانش هیچ گاه او را از توجه به مسائل سیاسی - اجتماعی دور نکرد. آری فضای پر از معنویت فیضیه به او درس ها آموخت و از وی، اندیشمندی مبارز و خستگی ناپذیر ساخت.
آیت الله طالقانی پس از سال ها تحصیل در قم، از آیت الله حائری یزدی، بنیان گذار حوزه علمیه قم، اجازه اجتهاد گرفت و با عزمی راسخ و گامی استوار، راهی تهران شد و در مدرسه عالی شهید مطهری (سپهسالار سابق) به آموزش علوم اسلامی پرداخت. او که از مدت ها پیش درد جامعه و مردم را حس کرده بود و تنها راه نجات را در بازگشت به اسلام و قرآن می دانست، با برقراری جلسات تفسیر قرآن در راه گام نهاد.
روزی در چهار راه «گلوبندک» تهران، بین زنی مسلمان و مأموری مزدور درگیری به وجود آمد که مأمور فرومایه سعی داشت چادر را از سر زن مسلمان برگیرد، ولی او مقاومت می کرد. آیت الله طالقانی که از آنجا در حال عبور بود با صحنه کشمکش آنان روبه رو گشت؛ ازاین رو با مأمور گلاویز شد و آن زن را از چنگش رها ساخت. به دنبال این درگیری، بیگانه پرستان، آقای طالقانی را به جرم اهانت به مقامات بلندپایه کشوری بازداشت و به شش ماه زندان محکوم کردند.
او سپس همراه خانواده به تهران رفت که همزمان بود با دوران دیکتاتوری رضاخان و مبارزه روحانیون علیه وی و این نقشی بسزا در شکل گیری فکر سیاسی اش داشت و از همان هنگام او را وارد میدان مبارزه با ستم کرد.
دانش پژوه جوان در نوزده سالگی برای فراگیری بیشتر و دقیق تر علوم اسلامی به قم رفت و از درس استادانی بزرگ چون آیت الله حجت و آیت الله خوانساری بهره فراوان برد. مدتی نیز برای بهره گیری از درس علمای برجسته نجف، راهی آن مرکز بزرگ علمی شد؛ اما دوباره به قم و مدرسه فیضیه برگشت.
پرداختن به دانش هیچ گاه او را از توجه به مسائل سیاسی - اجتماعی دور نکرد. آری فضای پر از معنویت فیضیه به او درس ها آموخت و از وی، اندیشمندی مبارز و خستگی ناپذیر ساخت.
آیت الله طالقانی پس از سال ها تحصیل در قم، از آیت الله حائری یزدی، بنیان گذار حوزه علمیه قم، اجازه اجتهاد گرفت و با عزمی راسخ و گامی استوار، راهی تهران شد و در مدرسه عالی شهید مطهری (سپهسالار سابق) به آموزش علوم اسلامی پرداخت. او که از مدت ها پیش درد جامعه و مردم را حس کرده بود و تنها راه نجات را در بازگشت به اسلام و قرآن می دانست، با برقراری جلسات تفسیر قرآن در راه گام نهاد.
روزی در چهار راه «گلوبندک» تهران، بین زنی مسلمان و مأموری مزدور درگیری به وجود آمد که مأمور فرومایه سعی داشت چادر را از سر زن مسلمان برگیرد، ولی او مقاومت می کرد. آیت الله طالقانی که از آنجا در حال عبور بود با صحنه کشمکش آنان روبه رو گشت؛ ازاین رو با مأمور گلاویز شد و آن زن را از چنگش رها ساخت. به دنبال این درگیری، بیگانه پرستان، آقای طالقانی را به جرم اهانت به مقامات بلندپایه کشوری بازداشت و به شش ماه زندان محکوم کردند.
wikinoor: طالقانی،_محمود