طاعت ور

لغت نامه دهخدا

طاعتور. [ ع َ وَ ] ( ص مرکب ) آن که فرمانبری پیشه دارد :
به دست همت طاعتوران رها کردم
در اولین قدم اسباب خلد و حور و قصور.

محمد عرفی ( از آنندراج ).

( ~ . وَ ) [ ع - فا. ] (ص مر. )فرمانبردار.

طاعت پیشه، مطیع، فرمان بردار.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید