طاحیه
لغت نامه دهخدا
طاحیة. [ ی َ ] ( اِخ ) از آبهای بنی العجلان است در زمین قعاقع، دارای نخل بسیار. ( معجم البلدان ).
طاحیة. [ ی َ ] ( اِخ ) ابن سودبن حجر. بطنی است از اَزد. طاحی منسوب به وی است. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید