بستد [ زمستان ] عمامه های خزسبز ضیمران
بشکست حقه های زر و درّ میوه دار.
منوچهری.
از ارغوان کمر کنم از ضیمران زره از نارون پیاده و از ناروان سوار.
منوچهری.
بوستان افروز پیش ضیمران چون نزاری پیش روی فربهی.
منوچهری.
نه با رنگ او بایدت رنگ گل نه با بوی او نرگس و ضیمران.
منوچهری.
ز بان و ارغوان و اقحوان و ضیمران نوجهان گشته ست از خوشی بسان لات و العزی.
منوچهری.
مخایل سروری بکودکی زو بتافت چو بر چمن شد دو برگ بوی دهد ضیمران.
مسعودسعد.
شود بنعت سر زلف ضیمران صفتش ببوستان دلم رُسته ضیمران سخن.
سوزنی.
موی او گشته ز آفات جهان چون نسترن روی او گشته ز احداث زمان چون ضیمران.
وطواط.
گر سنگ پذیرد آب جودش زآتش زنه ضیمران ببینم.
خاقانی.
بیشتر بخوانید ...