ضیایی مَرَندی، جهانگیر (۱۲۷۵ـ قم ۱۳۵۲ق)
ملقب به ناظم الملک، پزشک و ادیب ایرانی. در ۱۳۰۰ق در وزارت خارجه به کار پرداخت. در ۱۳۰۴ـ۱۳۰۵ق همراه پدرش از کارگزاران تعیین حدود مرزی ایران و افغانستان و از ۱۳۱۰ تا ۱۳۱۲ق معاون کمیسیون مرزهای خراسان بود. در ۱۳۱۳ کارگزار آذربایجان و در ۱۳۱۷ـ۱۳۲۲ق سرکنسول ایران در تفلیس و در ۱۳۲۳ق کارگزار خراسان شد و یک چند نیز مدیر کل و کفیل وزارت خارجه بود. از آثارش: دیوان شعر (۱۳۱۳، ۱۳۴۶ش)؛ تفسیر سورۀ العصر؛ سیاست نامه که ترجمۀ منظوم نامۀ حضرت علی (ع) به مالک اشتر است؛ سفرنامۀ استانبول؛ سفرنامۀ بغداد؛ سفرنامۀ کابل؛ سفرنامۀ موصل؛ ترجمۀ فارسی خطب نهج البلاغه؛ حقیقت نامه که ترجمۀ منظوم وصایای حضرت علی (ع) است (استانبول، ۱۳۳۱ق؛ تهران، ۱۳۲۷ش).
ملقب به ناظم الملک، پزشک و ادیب ایرانی. در ۱۳۰۰ق در وزارت خارجه به کار پرداخت. در ۱۳۰۴ـ۱۳۰۵ق همراه پدرش از کارگزاران تعیین حدود مرزی ایران و افغانستان و از ۱۳۱۰ تا ۱۳۱۲ق معاون کمیسیون مرزهای خراسان بود. در ۱۳۱۳ کارگزار آذربایجان و در ۱۳۱۷ـ۱۳۲۲ق سرکنسول ایران در تفلیس و در ۱۳۲۳ق کارگزار خراسان شد و یک چند نیز مدیر کل و کفیل وزارت خارجه بود. از آثارش: دیوان شعر (۱۳۱۳، ۱۳۴۶ش)؛ تفسیر سورۀ العصر؛ سیاست نامه که ترجمۀ منظوم نامۀ حضرت علی (ع) به مالک اشتر است؛ سفرنامۀ استانبول؛ سفرنامۀ بغداد؛ سفرنامۀ کابل؛ سفرنامۀ موصل؛ ترجمۀ فارسی خطب نهج البلاغه؛ حقیقت نامه که ترجمۀ منظوم وصایای حضرت علی (ع) است (استانبول، ۱۳۳۱ق؛ تهران، ۱۳۲۷ش).