ضیأپاشا

لغت نامه دهخدا

ضیأپاشا. ( اِخ ) از شعرا و ادبای متأخر عثمانی. اصلش ارضرومی است و در درِ سعادت نشو و نما یافت و زبان و ادبیات شرقی و زبان فرانسه آموخت و در زمان سلطان عبدالعزیزخان روزگاری در زمره مقربین حضرت پادشاهی درآمد و در دوره پادشاه زمان سلطان عبدالحمیدخان به رتبه وزارت رسید وسپس به ولایت آتن منصوب گردید و بعد از چند سال بسبب خستگی برای تغییر آب و هوا به روسیه رفت و بسال 1295 هَ. ق. درگذشت. از اشعار او مجموعه ای است بزرگ بنام خرابات و ترجمه هائی نیز دارد. این بیت او راست :
امید وفا ایلمه هر شخص دغلدن
چوق حاجیلرک چیقدی خاچی زیر بغلدن.
( از قاموس الاعلام ترکی ).
ضیأپاشا. ( اِخ ) یوسف. رجوع به یوسف ضیأپاشا شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس