ضهیاءه

لغت نامه دهخدا

( ضهیاءة ) ضهیاءة. [ ض َهَْ ی َ ءَ ] ( ع ص ) زنی که شیر و پستان نباشد او را. || بیابان بی آب. ( منتهی الارب ).

ضهیاءة. [ ض َهَْ ی َ ءَ ] ( اِخ ) شعبه ای است که از کوه سرات آید. ( منتهی الارب ). ضَهْیَاءَتان ( تثنیه )؛ هُما شعبان قبالة عُشَر من شق نخلة و بینهما و بین یَسوم جبل یقال له الترقبة، و ثنیة الضَهْیاء بقرب خیبر فی حدیث صفیة. ( معجم البلدان ).

پیشنهاد کاربران

بپرس