ضهاء. [ ض ُ ] ( اِخ ) جایگاهی است در شعر هذیل. ساعدةبن جُویّه گوید: شاعر فرزندی ازآن ِ خویش را که در این سرزمین هلاک شده بدین شعر مرثیت گفته و شعر اینست : لعمرک ما ان ذاضُهاء بهَیِّن علی و ما اعطیته ُ سیب نائل. و از ذاضهاء پسر خویش خواهد که در آن زمین مدفون گشته است. ( معجم البلدان ).
