ضنت

/zennat/

لغت نامه دهخدا

ضنت. [ ض َن ْ ن َ ] ( ع اِمص ) بُخل. بخل شدید. شُح . بخیلی. ( دهار ). دریغ کردن : و لشکرهای او با هدیه های گرانمایه که روزگار به امثال آن سبک شود و ضنّت نماید هر یک را یورت معین فرمود. ( جهانگشای جوینی ).
تا شبی بنمود او را جنتی
باغک سبزی خوشی بی ضنتی.
مولوی.
ضنة. [ ض ِن ْ ن َ ] ( اِخ ) ابن عبدبن کثیربن عذرة قضاعی از قحطان. جدی جاهلی است. و منازل فرزندان وی بشام بوده است. ( الاعلام زرکلی ج 2 ص 440 ).
ضنة. [ ض ِن ْ ن َ ] ( اِخ ) نام پنج قبیله است : ضنةبن سعد در قضاعة و ضنةبن عبداﷲ درعذرة و ضنةبن حلاّف در اسد و ضنةبن خزیمة و ضنةبن العاص در ازد و ضنةبن عبداﷲ در نُمیر. ( منتهی الارب ).

فرهنگ عمید

خساست به خرج دادن، بخل کردن، دریغ کردن.
* ضنت کردن (نمودن ): (مصدر لازم ) [قدیمی] = ضننت

پیشنهاد کاربران

دریغ داشتن، برای خود خواستن
( در کوی تصوف ضنّت نیست ) ( مقامات حمیدی، فی التصوف )

بپرس