ضفف. [ ض َ ف َ ] ( ع ، اِمص ، اِ ) بسیاری عیال. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ). || تناول طعام با مردم. || بسیاری دست بر طعام ، و منه الحدیث : اَحَب الطعام ما یکون علی ضفف. و فی الحدیث ما شبع رسول اﷲ صلی اﷲ علیه و سلم من خبز و لحم الاّ علی ضفف ؛ ای علی کثرة الایدی علی الطعام او علی الضیق و الشدة. || تنگی. || سختی حال. ( منتهی الارب ). سختی. ( مهذب الاسماء ). || بسیاری خورندگان با قلت طعام. || حاجت. ( منتهی الارب ). || شتاب. ( مهذب الاسماء ). سرعت در کاری. گویند:لقیته علی ضفف ؛ ای عجلة. || ضعف و سستی. || کم از پری پیمانه. کم از هر پُر که باشد. || انبوهی مردم بر آب. ( منتهی الارب ).
