ضریه
لغت نامه دهخدا
ضریة. [ ض َ ری ی َ ] ( اِخ ) چاهی است و بنام ضریّة بنت نزار نامیده شده است. ( معجم البلدان ).
ضریة. [ ض َ ری ی َ ] ( اِخ ) گویند زمینی است به نجد میان جدیلة و طخفة که حجاج بصره بدانجا فرودآیند و ذکر آن در ایام و اشعار عرب آمده است. ( معجم البلدان ).
ضریة. [ ض َ ری ی َ ] ( اِخ ) گویند دهی است بنی کلاب را میان مکه و بصره ،نزدیکتر به مکه ، و در این مکان بنوسعد و بنوحنظله جنگ را گرد آمدند و سپس صلح کردند. ( معجم البلدان ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید