ضریب افزایش انرژی همجوشی ( انگلیسی: Fusion energy gain factor ) ضریب افزایش انرژی همجوشی که معمولاً با نماد Q بیان می شود، نسبت توان همجوشی تولید شده در راکتور همجوشی هسته ای به توان لازم برای حفظ پلاسما در حالت پایدار است. شرایط Q = ۱، زمانی که توان آزاد شده توسط واکنش های همجوشی برابر با توان گرمایشی مورد نیاز باشد، به عنوان نقطه سربه سر یا در برخی منابع، نقطه سربه ساخت علمی نامیده می شود.
انرژی تولید شده توسط واکنش های همجوشی ممکن است در داخل سوخت جذب شود و منجر به خود گرم شدن شود. اکثر واکنش های همجوشی حداقل بخشی از انرژی خود را به شکلی آزاد می کنند که نمی تواند در پلاسما جذب شود، بنابراین یک سیستم در Q = ۱ بدون گرمایش خارجی خنک می شود. با سوخت های معمولی، انتظار نمی رود که خودگرم شدن در راکتورهای همجوشی با منابع خارجی حداقل تا ۵ ≈ Q مطابقت داشته باشد. در این مرحله واکنش به حالت خودپایدار تبدیل می شود، شرایطی که احتراق نامیده می شود و عموماً برای طراحی های عملی راکتور بسیار مطلوب در نظر گرفته می شود. احتراق با Q بی نهایت مطابقت دارد، در این صورت برای شروع واکنش های همجوشی خودپایه در پلاسما به انرژی ورودی نیاز نیست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفانرژی تولید شده توسط واکنش های همجوشی ممکن است در داخل سوخت جذب شود و منجر به خود گرم شدن شود. اکثر واکنش های همجوشی حداقل بخشی از انرژی خود را به شکلی آزاد می کنند که نمی تواند در پلاسما جذب شود، بنابراین یک سیستم در Q = ۱ بدون گرمایش خارجی خنک می شود. با سوخت های معمولی، انتظار نمی رود که خودگرم شدن در راکتورهای همجوشی با منابع خارجی حداقل تا ۵ ≈ Q مطابقت داشته باشد. در این مرحله واکنش به حالت خودپایدار تبدیل می شود، شرایطی که احتراق نامیده می شود و عموماً برای طراحی های عملی راکتور بسیار مطلوب در نظر گرفته می شود. احتراق با Q بی نهایت مطابقت دارد، در این صورت برای شروع واکنش های همجوشی خودپایه در پلاسما به انرژی ورودی نیاز نیست.
wiki: ضریب افزایش انرژی همجوشی