ضرب زورخانه

ضرب زورخانه گونه ای ساز کوبه ای است که در زورخانه ها نواخته می شود. این ضرب از ابزارهای کار مرشد زورخانه است. مرشد با این ضرب ریتم هایی را می نوازد و شعرهایی می خواند. ورزشکاران زورخانه حرکات خود را با این ریتم هماهنگ می کنند. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
این ضرب از یک کاسهٔ سفالی شبیه به گلدان و کوزه ساخته می شود و سپس از پوست بز که بر روی این کاسه ضرب کشیده می شود برای نواختن ضرب استفاده می شود. وزن ضرب از ۱۰ تا۲۰ کیلو متنوع می باشد. ضرب زورخانه باید کاملاً به صورت دایره باشد و هرگونه ترک در آن صدای ضرب را خراب می کند. نحوهٔ پوست گرفتن ضرب بدین شکل است که ابتدا پس از دباغی پوست آن را در آب گذاشته و پس از نرم شدن آن را روی ضرب گذاشته و پوست را می کشند تا سفت شود. سپس با استفاده از سریش آن را به کناره های ضرب می چسبانند و با پارچه یا لنگ سفت می کنند.
به طور کلی دو نوع ریتم در ضرب زورخانه ای می توان به آن اشاره کرد، ۱ - ریتم های سنتی ۲ - ریتمهای مدرن ( امروزی ) ؛ که در حال حاضر همین ریتم های مدرن مورد استفادهٔ مرشدان است و مرشدان کمتری هستند که ریتم های سنتی را بنوازند.
ریتم های ضرب زورخانه عبارت اند از: زیر و بم ( قسمت کناره ضرب و قسمت وسط ضرب )
↑ ‫مهدى ستایشگر‬‎.   ‫واژه نامه موسیقى ایران زمین‬‎.   Iran:  ‫اطلاعات، ‬‎,   ( n. d. ) . ↑ ‫فرهنگ سازها‬‎.   ( 1997 ) .   Iran:  ‫کتاب سرا، ‬‎. ↑ Partaw Bayz̤āʼi,   Ḥusayn.   ‫تارىخ ورزش باستانى ایران: زورخانه‬‎.   Iran,   Chāpkhānah - i Ḥaydarī,   1958.
• سازهای کوبه ای
• واژگان ورزش زورخانه ای