ضرابخانه های ساسانی در شهرهایی قرار داشتند که از لحاظ تجاری و نظامی حائز اهمیت بوده و به دست شاهان ساسانی تأسیس یا بازسازی شده بودند. درحالی که تاکنون بیش از یکصد علامت ضرابخانه شناخته شده، فقط حدود ۲۰ تای آن در امپراتوری ساسانی برای ضرب سکه به کار رفته است. بسیاری از این ضرابخانه ها به طور موقتی و تنها برای پرداخت مستمری سپاهان تأسیس شده بودند و حتی در ضرابخانه های عمده نیز ضرورتی نداشت تا هر سال سکه ضرب گردد.
... [مشاهده متن کامل]
احتمالاً ضرابخانه ها تحت نظارت واستریوشان سالار ( رئیس امور مالی ) بوده اند. از کل مضروبات پیداست که از همان آغاز مدیریتی مرکزی وجود داشته و بر سکه زنی نظارت می کرده است. مطمئناً در بدو امر یعنی زمانی که فقط یک یا دو ضرابخانه فعال بوده است، گسترش سکه خانه ها از تیسفون آغاز شده است. بعداً از زمان بهرام دوم در نشر سکه زنی در کل شاهنشاهی هماهنگی پدید می آید که لازمهٔ آن هدایت مرکزی بوده است. درعین حال، در همهٔ دوره ها ضرابخانه های مرکزی وجود داشته که شاخص بوده و بازار اصلی ضرب را هم بر عهده داشته اند. ظهور گاه وبیگاه بعضی نشانه های اختصاصی ضرابخانه ها حاکی از برپایی سکه خانه های موقتی است که به وسیلهٔ ضرابخانهٔ مرکزی تأسیس شده و با همان سر سکه ای که از مرکز فرستاده می شد شروع به ضرب سکه می کردند و سپس دوباره برچیده می شدند.
شمار ضرابخانه ها در هر دوره متفاوت است. در آغاز شاید بیش از سه سکه خانه وجود نداشته است، اما در سدهٔ چهارم میلادی با سفرهای جنگی شاپور دوم به مشرق سکه خانه های زمان جنگ نیز پدید آمدند که یکی از آنها دقیقاً در افغانستان کنونی قرار داشت. با پیشینه های منفرد در دوران پادشاهی بهرام یکم و شاپور دوم، ذکر اجباری نام سکه خانه ها با پادشاهی بهرام پنجم آغاز می شود. احتمالاً همزمان با اقدام خسرو انوشیروان ) به اصلاحات مالیاتی که بر سکه زنی نیز عمیقاً تأثیر گذاشته بود، سکه خانه ها استاندارد شده و ظرفیت آنها محاسبه و سهمیهٔ آنها مشخص گردید. از این زمان به بعد بر روی سکه ها سال پادشاهی، جانشین علامت نشر می شود و نشر سکه نیز به دلیل تعیین مقدار نشر از مرکز محدود می شود.
از ویژگی های سکه های ساسانی ذکر نام شهری است که سکه در آن ضرب می شده است. ذکر نام ضرابخانه از زمان بهرام چهارم ( ۳۸۸–۳۹۹ میلادی ) به صورت رسمی بر پشت سکه ها صورت گرفت. آوردن نام ضرابخانه بر سکه ها کمک شایان توجهی به پژوهش گران کرده است تا به شناسایی هر چه بیشتر شهرهایی که سکه در آن ضرب می شده است، بپردازند. معمولاً در سکه ها نام ضرابخانه به علت کمبود جا به صورت اختصاری شدهٔ آن به کار رفته است، همین امر باعث گردیده است که در حال حاضر تعدادی از این ضرابخانه ها توسط محققان و سکه شناسان مختلف به دو یا چند شهر متفاوت که صورت اختصاری شدهٔ آنها شبیه به هم هستند، منتسب شود. بسیاری از این شهرها در حال حاضر از صفحهٔ روزگار محو شده یا تنها ویرانه هایی از آنها برجای مانده است.
... [مشاهده متن کامل]
احتمالاً ضرابخانه ها تحت نظارت واستریوشان سالار ( رئیس امور مالی ) بوده اند. از کل مضروبات پیداست که از همان آغاز مدیریتی مرکزی وجود داشته و بر سکه زنی نظارت می کرده است. مطمئناً در بدو امر یعنی زمانی که فقط یک یا دو ضرابخانه فعال بوده است، گسترش سکه خانه ها از تیسفون آغاز شده است. بعداً از زمان بهرام دوم در نشر سکه زنی در کل شاهنشاهی هماهنگی پدید می آید که لازمهٔ آن هدایت مرکزی بوده است. درعین حال، در همهٔ دوره ها ضرابخانه های مرکزی وجود داشته که شاخص بوده و بازار اصلی ضرب را هم بر عهده داشته اند. ظهور گاه وبیگاه بعضی نشانه های اختصاصی ضرابخانه ها حاکی از برپایی سکه خانه های موقتی است که به وسیلهٔ ضرابخانهٔ مرکزی تأسیس شده و با همان سر سکه ای که از مرکز فرستاده می شد شروع به ضرب سکه می کردند و سپس دوباره برچیده می شدند.
شمار ضرابخانه ها در هر دوره متفاوت است. در آغاز شاید بیش از سه سکه خانه وجود نداشته است، اما در سدهٔ چهارم میلادی با سفرهای جنگی شاپور دوم به مشرق سکه خانه های زمان جنگ نیز پدید آمدند که یکی از آنها دقیقاً در افغانستان کنونی قرار داشت. با پیشینه های منفرد در دوران پادشاهی بهرام یکم و شاپور دوم، ذکر اجباری نام سکه خانه ها با پادشاهی بهرام پنجم آغاز می شود. احتمالاً همزمان با اقدام خسرو انوشیروان ) به اصلاحات مالیاتی که بر سکه زنی نیز عمیقاً تأثیر گذاشته بود، سکه خانه ها استاندارد شده و ظرفیت آنها محاسبه و سهمیهٔ آنها مشخص گردید. از این زمان به بعد بر روی سکه ها سال پادشاهی، جانشین علامت نشر می شود و نشر سکه نیز به دلیل تعیین مقدار نشر از مرکز محدود می شود.
از ویژگی های سکه های ساسانی ذکر نام شهری است که سکه در آن ضرب می شده است. ذکر نام ضرابخانه از زمان بهرام چهارم ( ۳۸۸–۳۹۹ میلادی ) به صورت رسمی بر پشت سکه ها صورت گرفت. آوردن نام ضرابخانه بر سکه ها کمک شایان توجهی به پژوهش گران کرده است تا به شناسایی هر چه بیشتر شهرهایی که سکه در آن ضرب می شده است، بپردازند. معمولاً در سکه ها نام ضرابخانه به علت کمبود جا به صورت اختصاری شدهٔ آن به کار رفته است، همین امر باعث گردیده است که در حال حاضر تعدادی از این ضرابخانه ها توسط محققان و سکه شناسان مختلف به دو یا چند شهر متفاوت که صورت اختصاری شدهٔ آنها شبیه به هم هستند، منتسب شود. بسیاری از این شهرها در حال حاضر از صفحهٔ روزگار محو شده یا تنها ویرانه هایی از آنها برجای مانده است.
