شیشه و آینهٔ سرد در محیط گرم بخار می کند. مواد ضد بخار، که به عنوان مواد با رفتار ضد مه آلودگی نیز شناخته می شوند، موادی شیمیایی هستند که از تراکم آب به شکل قطرات کوچک بر روی یک سطح، که سطحی شبیه به مه را می سازد، جلوگیری می کند. رفتار ضد بخار برای اولین بار توسط ناسا در طول پروژه جمنای ( Gemini ) ابداع شد. مواد ضد بخار امروزه اغلب در سطح شیشه ها و پلاستیک های شفاف در کاربردهای نوری مانند عدسی و آینه ها که در عینک ها، عینک های ایمنی، لنزهای دوربین و دوربین های دوچشمی موجود است، استفاده می شوند. این مواد با به حداقل رساندن تنش سطحی کار می کنند، در نتیجه آب بر روی سطح گسترده شده و یک لایه آب به جای قطرات منفرد ایجاد می شود. این فرایند با تغییر مقدار تَرشَوَندگی کار می کند. سطوح ضد بخار معمولاً یا با استفاده از مواد فعال سطحی یا با ایجاد یک سطح آب دوست تولید می شوند.
مواد ضد بخار در ابتدا توسط ناسا در طول پروژه جمنای، برای استفاده بر روی شیشه کلاه ایمنی مورد استفاده قرار گرفت. در طول جمنای ۹ - آ، در ژوئن سال ۱۹۶۶، فضانورد یوجین سرنان اولین لباس فضانوردی ناسا را آزمایش کرد و در طی راهپیمایی فضایی متوجه شد که شیشه کلاه ایمنی او را بخار گرفته است. [ ۱] لباس سرنان با استفاده از سیستم پشتیبانی از فضاپیما ۹ پس از پرواز مورد آزمایش قرار گرفت، و کشف شد که یک قسمت کوچک از شیشه با استفاده از محلول ضد بخار، از میعان و ایجاد بخار نجات یافته است. پروازهای بعدی جمنای، همه شامل محلول ضد بخار، برای استفاده قبل از پیاده روی فضایی بودند. [ ۲] [ ۳]
مواد ضد بخار معمولاً به عنوان اسپری محلول در دسترس هستند، مانند کرم، ژل و دستمال مرطوب، در حالی که مقاومت بیشتر در پوشش دهی، معمولاً در حین فرایند پیچیده تولید اعمال می شود. مواد افزودنی ضد بخار همچنین می توانند به پلاستیک افزوده شوند که در آنها از داخل به بیرون تراوش می کنند. [ ۴]
از مواد زیر بعنوان ماده ضد بخار استفاده می شود:
• مواد فعال سطحی که تنش سطحی آب را به حداقل می رسانند:
• مواد شوینده مانند شامپو، صابون یا کرم اصلاح که به عنوان راه حل استفاده شده و بدون شستشو از بین می روند
• پلیمرها و هیدروژل ها ( آبژل ها ) :
• ژلاتین
• دی اکسید تیتانیوم ( بروکایت ) ، که تحت تابش مقدار معینی پرتو فرابنفش ابر آبدوست می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمواد ضد بخار در ابتدا توسط ناسا در طول پروژه جمنای، برای استفاده بر روی شیشه کلاه ایمنی مورد استفاده قرار گرفت. در طول جمنای ۹ - آ، در ژوئن سال ۱۹۶۶، فضانورد یوجین سرنان اولین لباس فضانوردی ناسا را آزمایش کرد و در طی راهپیمایی فضایی متوجه شد که شیشه کلاه ایمنی او را بخار گرفته است. [ ۱] لباس سرنان با استفاده از سیستم پشتیبانی از فضاپیما ۹ پس از پرواز مورد آزمایش قرار گرفت، و کشف شد که یک قسمت کوچک از شیشه با استفاده از محلول ضد بخار، از میعان و ایجاد بخار نجات یافته است. پروازهای بعدی جمنای، همه شامل محلول ضد بخار، برای استفاده قبل از پیاده روی فضایی بودند. [ ۲] [ ۳]
مواد ضد بخار معمولاً به عنوان اسپری محلول در دسترس هستند، مانند کرم، ژل و دستمال مرطوب، در حالی که مقاومت بیشتر در پوشش دهی، معمولاً در حین فرایند پیچیده تولید اعمال می شود. مواد افزودنی ضد بخار همچنین می توانند به پلاستیک افزوده شوند که در آنها از داخل به بیرون تراوش می کنند. [ ۴]
از مواد زیر بعنوان ماده ضد بخار استفاده می شود:
• مواد فعال سطحی که تنش سطحی آب را به حداقل می رسانند:
• مواد شوینده مانند شامپو، صابون یا کرم اصلاح که به عنوان راه حل استفاده شده و بدون شستشو از بین می روند
• پلیمرها و هیدروژل ها ( آبژل ها ) :
• ژلاتین
• دی اکسید تیتانیوم ( بروکایت ) ، که تحت تابش مقدار معینی پرتو فرابنفش ابر آبدوست می شود.
wiki: ضد بخار