ضحیان
لغت نامه دهخدا
ضحیان. [ ض َح ْ ] ( ع ص ) رجل ٌ ضحیان ؛ مردی که در وقت چاشت خورد. || یوم ٌ ضحیان ؛ روز روشن. || سراج ٌ ضحیان ؛ چراغ منیر. ( منتهی الارب ).
ضحیان. [ ض َح ْ ]( اِخ ) موضعی است میان نجران و تثلیث به راه یمن در کوتاه ترین راه میان حضرموت به مکّه. ( معجم البلدان ).موضعی است در راه حضرموت بطرف مکه. ( منتهی الارب ).
ضحیان. [ض َح ْ ] ( اِخ ) ابرق ضحیان ؛ موضعی است به دیار عرب.
ضحیان. [ض َح ْ ] ( اِخ ) عامربن النمربن سعد. رئیس ربیعه پیش از بنی شیبان ، و او را بدان جهت ضحیان گفته اند که چاشتگاه برای قضاء جلوس کردی. ( عقد الفرید ج 3 ص 307 ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید