صَیّاد، فؤاد عَبْدُالْمُعْطی (۱۹۱۹)
ادیب، تاریخ نگار و فارسی پژوه مصری. در ۱۹۴۷ در رشتۀ زبان های شرقی دانشنامۀ فوق لیسانس و در ۱۹۴۹ دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۴۹ ـ ۱۹۵۱ در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تحصیل در رشتۀ ادبیات فارسی پرداخت. در ۱۹۵۱ به استخدام دانشگاه عین الشمس درآمد. در ۱۹۸۶ از رئیس جمهوری مصر نشان درجۀ یک علمی گرفت. در دانشگاه های بیروت و دوحه تدریس کرد. از آثارش: آموزگار فارسی/معلم الفارسیه (قاهره، ۱۹۶۰)؛ جامعۀ عربی (قاهره، ۱۹۶۶)، رشید الدین فضل الله همدانی، تاریخ نگار بزرگ روزگار مغولان (قاهره، ۱۹۶۷)؛ مغولان در تاریخ (بیروت، ۱۹۷۰)؛ قواعد و نصوص فارسی (بیروت، ۱۹۷۰)؛ نوروز و اثر آن در ادب عربی (بیروت، ۱۹۷۲)؛ سلطان محمود غازان و درآمدن او به دین اسلام (قاهره، ۱۹۷۹)؛ شرق جهان اسلام در روزگار ایلخانان (دوحه، ۱۹۸۷).
ادیب، تاریخ نگار و فارسی پژوه مصری. در ۱۹۴۷ در رشتۀ زبان های شرقی دانشنامۀ فوق لیسانس و در ۱۹۴۹ دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۴۹ ـ ۱۹۵۱ در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تحصیل در رشتۀ ادبیات فارسی پرداخت. در ۱۹۵۱ به استخدام دانشگاه عین الشمس درآمد. در ۱۹۸۶ از رئیس جمهوری مصر نشان درجۀ یک علمی گرفت. در دانشگاه های بیروت و دوحه تدریس کرد. از آثارش: آموزگار فارسی/معلم الفارسیه (قاهره، ۱۹۶۰)؛ جامعۀ عربی (قاهره، ۱۹۶۶)، رشید الدین فضل الله همدانی، تاریخ نگار بزرگ روزگار مغولان (قاهره، ۱۹۶۷)؛ مغولان در تاریخ (بیروت، ۱۹۷۰)؛ قواعد و نصوص فارسی (بیروت، ۱۹۷۰)؛ نوروز و اثر آن در ادب عربی (بیروت، ۱۹۷۲)؛ سلطان محمود غازان و درآمدن او به دین اسلام (قاهره، ۱۹۷۹)؛ شرق جهان اسلام در روزگار ایلخانان (دوحه، ۱۹۸۷).
wikijoo: صیاد،_فواد_عبدالمعطی_(۱۹۱۹)