صومعه نشینی

در مسیحیت و برخی دیگر ادیان، سه گونه شیوه زندگی رهبانی وجود دارد که یکی از آن ها صومعه نشینی یا دیرنشینی است. در این شیوه که بیشتر در غرب رایج است، راهب یا زاهد صومعه نشین اجازه دارد با پیروی از یک رشته اصول دینی با راهبان و کشیشان دیگر تماس داشته باشد و مراسم مشترکی را اجرا کند.
شیوه دیگر رهبانیت، مربوط به راهبان خلوت نشین و شیوه دیگر روش زاهدهای موسوم به اسکیت است. راهب ها و راهبه های خلوت نشین به گوشه نشینی در صومعه پرداخته و ارتباط خود با جهان بیرون را به حداقل می رسانند و بیشتر وقت خود را در تنهایی به سر می برند. زاهدهای اسکیت هم حد واسط دو شیوه نام برده هستند و با اقامت در دیر و صومعه از اجتماع فاصله می گیرند اما برای مردم غیر راهب نیز مراسم مذهبی برگزار کرده و با مردم در تماس اند. شیوه اسکیت بیشتر در کلیساهای اروپای شرقی رواج دارد.
پیشینه زندگی به شکل راهب و راهبه مسیحی به سده سوم در مصر و فلسطین بازمی گردد و این زاهدان به شکل خلوت نشینی و تنها در دیرهای بیابانی می زیستند. فشار بیش از اندازه این تنهایی ها باعث شد تا راهبی به نام پاخوم نظام جدیدی را برپا کند که صومعه نشینی نام گرفت و بر اساس آن راهب ها و راهبه ها می توانند بسیاری از مراسم را به صورت جمعی انجام دهند و با هم در تماس باشند.