صومعه دار

لغت نامه دهخدا

صومعه دار. [ ص َ / صُو م َ ع َ / ع ِ ]( نف مرکب ) دارنده صومعه. راهب. رهبان :
تنهاروی ز صومعه داران شهر قدس
گه گه کند بزاویه خاکیان مقام.
خاقانی.
حافظ بکوی میکده دایم بصدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود.
حافظ.
نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند.
حافظ.

فرهنگ فارسی

دارنده صومعه

فرهنگ عمید

راهب، زاهد: نقدها را بُوَد آیا که عیاری گیرند / تا همه صومعه داران پی کاری گیرند (حافظ: ۳۷۶ ).
* صومعه داران فلک: [قدیمی، مجاز] ملائکه، فرشتگان.

پیشنهاد کاربران

بپرس