صورت گرایی پسانیوتنی ( به انگلیسی: post - Newtonian formalism ) ابزاری محاسباتی است که معادلات ( غیرخطی ) گرانش اینشتین را بر حسب پایین ترین مرتبه مشتقات از قانون جهانی گرانش نیوتن بیان می کند. بدین طریق می توان تقریبی از معادلات اینشتین را برای میدانهای ضعیف به دست آورد. برای افزایش دقت می توان عبارتهای مرتبه بالاتررا افزود اما در مورد میدانهای قوی ترجیح برآن است که معادلات کامل با روش های عددی حل شوند. برخی از این تقریبهای پسانیوتنی بسط هایی از یک پارامتر کوچک هستند، که برابر با نسبت سرعت ماده تشکیل دهنده میدان گرانش به سرعت نور می باشد. در این مورد بهتر است آن را سرعت گرانش بنامیم.
صورت گرایی پسا - نیوتنی پارامتری ( به انگلیسی: Parameterized post - Newtonian formalism ) یا به اختصار صورت گرایی پی پی ان ( به انگلیسی: PPN formalism ) ، نیز نسخه ای از این روش فرمولبندی است که صریحاً جزئیات پارامترهایی را بیان می کند که در آن ها نظریه گرانش نسبیت عام با گرانش نیوتنی تفاوت دارند. از این روش به عنوان ابزاری برای مقایسه گرانش اینشتینی و نیوتنی در محدوده میدان های ضعیف ایجاد شده توسط اجسام در حال حرکت با سرعت های کند نسبت به سرعت نور، استفاده می شود. به طور کلی صورت گرایی پی پی ان را می توان در مورد همه نظریه های متریکی گرانش که در همه آن ها اجسام از اصل هم ارزی اینشتین پیروی می کنند، به کار برد. در صورت گرایی پی پی ان، سرعت نور ثابت است و همچنین پنداشته می شود که تانسور متریک همواره متقارن است.
نخستین پارامتری سازی های صورت گرایی پست نیوتنی توسط آرتور استنلی ادینگتون در سال ۱۹۲۲ انجام شد. این پارامترها تنها با میدان گرانش خلأ در اطراف یک جسم کروی منزوی سر و کار داشتند. دکتر کن نوردوت ( ۱۹۶۸و۱۹۶۹ ) آن را گسترش داد تا شامل هفت پارامتر باشد.
ده پارامتر پسا - نیوتنی به طور کامل رفتار میدان ضعیف نظریه را مشخص می نمایند. صورت گرایی ابزار با ارزشی در آزمونهای نسبیت عام بوده است. در نمادگذاریهای ( Will ( 1971 ) , Ni ( 1972 و ( Misner et al. ( 1973 مقادیر زیر موجود است.
g μ ν تانسور متریک متقارن ۴ در ۴ و نمایه های i و j که از ۱ تا ۳ تغییر می کنند.
در نظریه اینشتین مقادیر این پارامترها به گونه ای انتخاب می شوند که: ( ۱ ) با قانون گرانش نیوتن در حد سرعت ها و وقتی جرم به صفر میل می کند سازگار باشد، ( ۲ ) پایستگی جرم، انرژی، تکانه و تکانه زاویه ای حفظ شود، و ( ۳ ) معادلات از چارچوب مرجع استقلال پیدا کنند. در این نمادگذاری، نسبیت عام دارای پارامترهای پی پی ان γ = β = β 1 = β 2 = β 3 = β 4 = Δ 1 = Δ 2 = 1 و ζ = η = 0 است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفصورت گرایی پسا - نیوتنی پارامتری ( به انگلیسی: Parameterized post - Newtonian formalism ) یا به اختصار صورت گرایی پی پی ان ( به انگلیسی: PPN formalism ) ، نیز نسخه ای از این روش فرمولبندی است که صریحاً جزئیات پارامترهایی را بیان می کند که در آن ها نظریه گرانش نسبیت عام با گرانش نیوتنی تفاوت دارند. از این روش به عنوان ابزاری برای مقایسه گرانش اینشتینی و نیوتنی در محدوده میدان های ضعیف ایجاد شده توسط اجسام در حال حرکت با سرعت های کند نسبت به سرعت نور، استفاده می شود. به طور کلی صورت گرایی پی پی ان را می توان در مورد همه نظریه های متریکی گرانش که در همه آن ها اجسام از اصل هم ارزی اینشتین پیروی می کنند، به کار برد. در صورت گرایی پی پی ان، سرعت نور ثابت است و همچنین پنداشته می شود که تانسور متریک همواره متقارن است.
نخستین پارامتری سازی های صورت گرایی پست نیوتنی توسط آرتور استنلی ادینگتون در سال ۱۹۲۲ انجام شد. این پارامترها تنها با میدان گرانش خلأ در اطراف یک جسم کروی منزوی سر و کار داشتند. دکتر کن نوردوت ( ۱۹۶۸و۱۹۶۹ ) آن را گسترش داد تا شامل هفت پارامتر باشد.
ده پارامتر پسا - نیوتنی به طور کامل رفتار میدان ضعیف نظریه را مشخص می نمایند. صورت گرایی ابزار با ارزشی در آزمونهای نسبیت عام بوده است. در نمادگذاریهای ( Will ( 1971 ) , Ni ( 1972 و ( Misner et al. ( 1973 مقادیر زیر موجود است.
g μ ν تانسور متریک متقارن ۴ در ۴ و نمایه های i و j که از ۱ تا ۳ تغییر می کنند.
در نظریه اینشتین مقادیر این پارامترها به گونه ای انتخاب می شوند که: ( ۱ ) با قانون گرانش نیوتن در حد سرعت ها و وقتی جرم به صفر میل می کند سازگار باشد، ( ۲ ) پایستگی جرم، انرژی، تکانه و تکانه زاویه ای حفظ شود، و ( ۳ ) معادلات از چارچوب مرجع استقلال پیدا کنند. در این نمادگذاری، نسبیت عام دارای پارامترهای پی پی ان γ = β = β 1 = β 2 = β 3 = β 4 = Δ 1 = Δ 2 = 1 و ζ = η = 0 است.
