صوت شناسی زیرابی

صوت شناسی زیرآبی. صوت شناسی زیرآبی ( به انگلیسی: Underwater acoustics ) یا آکوستیک آبی ( hydroacoustics ) به مطالعه انتشار صدا در آب و برهم کنش آن با موج های مکانیکی تشکیل دهنده مرز و محتویات صدا با آب، گفته می شود. آب ممکن است در اقیانوس، دریاچه، رودخانه یا یک مخزن باشد. فرکانس های معمول مرتبط با آکوستیک زیرآب بین ۱۰ هرتز تا ۱ مگاهرتز است. انتشار صدا در اقیانوس در فرکانس های کمتر از ۱۰ هرتز معمولاً بدون نفوذ به اعماق بستر امکان پذیر نیست، در حالی که فرکانس های بالاتر از ۱ مگاهرتز به ندرت استفاده می شوند زیرا بسیار سریع جذب می شوند.
صوت شناسی زیرآبی با استفاده از فناوری سونار، بیشتر برای پایش و نظارت بر ویژگی های فیزیکی و زیست شناختی زیر آب به کار می رود. از آکوستیک آبی می توان برای تشخیص عمق یک پهنه آبی ( ژرفاسنجی ) و همچنین وجود یا عدم وجود، فراوانی، توزیع، اندازه و رفتار گیاهان و حیوانات زیر آب نیز استفاده کرد. سنجش آکوستیک آبی بر پایه صوت شناسی غیرفعال ( گوش دادن به صداها ) یا صوت شناسی فعال ( سونار ) است که در حالت فعال، صوت تولید شده و به پژواک آن گوش داده می شود، از این رو نام رایج دستگاه ژرفایابی پژواکی است.
دلایل مختلفی برای ایجاد نویز ناشی از حمل و نقل وجود دارد، این نویزها را می توان به موارد ایجادشده توسط پروانه کشتی ها، موارد ایجادشده توسط ماشین آلات و موارد ناشی از حرکت شناورها تقسیم کرد. اهمیت نسبی این سه دسته مختلف به عوامل گوناگونی از جمله نوع کشتی بستگی دارد.
رشته آکوستیک زیرآب ارتباط نزدیکی با تعدادی دیگر از رشته های مطالعات صوت شناسی شامل سونار، مبدل، پردازش سیگنال اقیانوس نگاری آکوستیک، زیست آوایی و صوت شناسی فیزیکی دارد. [ ۱]