صَنیع همایون، عبدالحسین (اصفهان ۱۲۷۶ ـ ۱۳۴۰ ق)
نقاش و قلمدان نگار ایرانی. از نقاشان عهد قاجار بود، و به شیوۀ فرنگی سازی نقاشی می کرد. فرزند آقا محمدکاظم (نقاش)، و نوۀ آقانجف نقاشباشی بود، و نقاشی را نزد آنان فرا گرفت. اغلب قلمدان، قاب آینه، و جلد کتاب می ساخت. در منظره نگاری، چهره سازی، و مردم نگاری مهارت داشت، و نقاشی گل و مرغ را نیز استادانه می کشید. از مظفرالدین شاه لقب «صنیع همایون» گرفت. برخی از آثارش عبارت اند از بریدن زبان مردی توسط سه جلاد (۱۲۸۱ ش)، قلمدانی با تصویری از زنی زیبارو و خدمه اش (۱۲۹۸ ش)، و قلمدانی با تصویر دختران برهنه ( ۱۲۹۸ ش).
نقاش و قلمدان نگار ایرانی. از نقاشان عهد قاجار بود، و به شیوۀ فرنگی سازی نقاشی می کرد. فرزند آقا محمدکاظم (نقاش)، و نوۀ آقانجف نقاشباشی بود، و نقاشی را نزد آنان فرا گرفت. اغلب قلمدان، قاب آینه، و جلد کتاب می ساخت. در منظره نگاری، چهره سازی، و مردم نگاری مهارت داشت، و نقاشی گل و مرغ را نیز استادانه می کشید. از مظفرالدین شاه لقب «صنیع همایون» گرفت. برخی از آثارش عبارت اند از بریدن زبان مردی توسط سه جلاد (۱۲۸۱ ش)، قلمدانی با تصویری از زنی زیبارو و خدمه اش (۱۲۹۸ ش)، و قلمدانی با تصویر دختران برهنه ( ۱۲۹۸ ش).