صنعت فرهنگ ( به انگلیسی: Culture industry ) ( به آلمانی: Kulturindustrie ) اصطلاحی است که توسط نظریه پردازان انتقادی: تئودور آدورنو ( ۱۹۰۳–۱۹۶۹ ) و ماکس هورکهایمر ( ۱۸۹۵ - ۱۹۷۳ ) ابداع شد و به عنوان واژگان انتقادی در فصل «صنعت فرهنگ: روشنگری به مثابه فریب توده ای» از کتاب «دیالکتیک روشنگری» ( ۱۹۴۷ ) ارائه شد. در جایی که آنها پیشنهاد کردند فولکلور مشابه کارخانه ای است که کالاهای فرهنگی استاندارد شده تولید می کند - فیلم، برنامه های رادیویی، مجلات و غیره - که برای دستکاری جامعه توده ای به انفعال استفاده می شود. [ ۱] استفاده از لذت های آسان فرهنگ عامه، که توسط رسانه های ارتباط جمعی در دسترس قرار گرفته است، افراد را صرف نظر از شرایط اقتصادی سختشان مطیع و راضی می کند. [ ۱] خطر ذاتی صنعت فرهنگ، پرورش نیازهای روانی کاذب است که تنها با محصولات سرمایه داری برآورده و ارضا می شود؛ بنابراین آدورنو و هورکهایمر به ویژه فرهنگ تولید انبوه را برای هنرهای زیبا خطرناک می دانند که از نظر فنی و فکری دشوارتر هستند. در مقابل، نیازهای روان شناختی واقعی عبارتند از آزادی، خلاقیت و خوشحالی واقعی که به مرزبندی اولیه نیازهای انسان اشاره دارد که توسط هربرت مارکوزه ایجاد شده است. [ ۲]
اعضای مکتب فرانکفورت بسیار تحت تأثیر ماتریالیسم دیالکتیکی و ماتریالیسم تاریخی کارل مارکس و همچنین بازبینی ایدئالیسم دیالکتیکی از هگل قرار گرفتند. هر دو رویداد نه به صورت مجزا، بلکه به عنوان بخشی از فرآیند تغییر مورد مطالعه قرار می گیرند. به عنوان گروهی که بعداها یورگن هابرماس به آن ملحق شد، آنها مسئول تدوین نظریه انتقادی بودند. در آثاری مانند «دیالکتیک روشنگری» و «دیالکتیک منفی»، آدورنو و هورکهایمر این نظریه را مطرح کردند که پدیده فرهنگ توده ای مفهومی سیاسی دارد یعنی همه بسیاری از اشکال فرهنگ عامه بخش هایی از یک صنعت فرهنگی واحد هستند که هدف آن تضمین اطاعت مستمر توده ها از منافع بازار است.
این مقاله به تولید محتوای فرهنگی در جوامع سرمایه داری می پردازد. این ماهیت اخاذی اقتصادهای فرهنگی و همچنین محصولات ظاهراً پست نظام را نقد می کند. [ ۳] هورکهایمر و آدورنو استدلال می کنند سرگرمی های تولید انبوه، به دلیل ماهیت خود، به دنبال جذب مخاطبان گسترده و بنابراین هم تحریک فکری هنر عالی و هم انتشار اساسی هنر کم است. [ ۴] این مقاله نشان نمی دهد همه محصولات این نظام ذاتاً پایین تر هستند، صرفاً به این معناست که آنها بدون ایفای مناسب نقش های مهمی که منابع فرهنگی اکنون از بین رفته اند، جایگزین سایر اشکال سرگرمی شده اند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاعضای مکتب فرانکفورت بسیار تحت تأثیر ماتریالیسم دیالکتیکی و ماتریالیسم تاریخی کارل مارکس و همچنین بازبینی ایدئالیسم دیالکتیکی از هگل قرار گرفتند. هر دو رویداد نه به صورت مجزا، بلکه به عنوان بخشی از فرآیند تغییر مورد مطالعه قرار می گیرند. به عنوان گروهی که بعداها یورگن هابرماس به آن ملحق شد، آنها مسئول تدوین نظریه انتقادی بودند. در آثاری مانند «دیالکتیک روشنگری» و «دیالکتیک منفی»، آدورنو و هورکهایمر این نظریه را مطرح کردند که پدیده فرهنگ توده ای مفهومی سیاسی دارد یعنی همه بسیاری از اشکال فرهنگ عامه بخش هایی از یک صنعت فرهنگی واحد هستند که هدف آن تضمین اطاعت مستمر توده ها از منافع بازار است.
این مقاله به تولید محتوای فرهنگی در جوامع سرمایه داری می پردازد. این ماهیت اخاذی اقتصادهای فرهنگی و همچنین محصولات ظاهراً پست نظام را نقد می کند. [ ۳] هورکهایمر و آدورنو استدلال می کنند سرگرمی های تولید انبوه، به دلیل ماهیت خود، به دنبال جذب مخاطبان گسترده و بنابراین هم تحریک فکری هنر عالی و هم انتشار اساسی هنر کم است. [ ۴] این مقاله نشان نمی دهد همه محصولات این نظام ذاتاً پایین تر هستند، صرفاً به این معناست که آنها بدون ایفای مناسب نقش های مهمی که منابع فرهنگی اکنون از بین رفته اند، جایگزین سایر اشکال سرگرمی شده اند. [ ۵]
wiki: صنعت فرهنگ