صنعت در ایران زودتر از بیشتر کشورهای منطقه مدرن گردید اما در دوران اخیر، با مشکل سرمایه گذاری روبه رو شده است. پس از تحریم ها علیه ایران، نداشتن توان رقابت با رقیب های جهانی و حتی منطقه ای، به یک نگرانی برای صنعت ایران تبدیل شده است.
... [مشاهده متن کامل]
توسعهٔ صنعتی ایران از اواسط دههٔ ۱۳۳۰ شدت یافت و بخش های گوناگون این کشور را متحول کرد. ایران کنونی، طیف گسترده ای از کالاها همانند خودرو، لوازم خانگی، تجهیزات مخابراتی، ماشین آلات صنعتی، کاغذ، کالاهای لاستیکی، فولاد، مواد خوراکی، محصولات چوبی و چرمی، منسوجات و دارو را تولید می کند. کارخانه های نساجی این کشور در اصفهان و در امتداد سواحل دریای خزر، متمرکز شده اند. ایران همچنین به خاطر فرش های دستباف خود در سراسر جهان شناخته شده است. کار دستی سنتی ساخت این فرش ها، به میزان قابل توجهی در درآمدهای روستایی کشور نقش دارد و همواره یکی از مهم ترین صنایع صادراتی ایران بوده است. صنایع دستی ایران در منطقه هایی در سراسر کشور، بومی سازی شده است و هر شهر برای صنایع دستی خود، در پایتخت و دیگر شهرهای بزرگ کشور بازاری ایجاد کرده است.
تا اوایل دههٔ ۱۳۳۰ میلادی، صنعت ساخت وساز ایران به شرکت های داخلی محدود می شد. کمی بعد، با افزایش درآمد حاصل از نفت و گاز و دسترسی به اعتبارات جدید، رونق قابل توجهی به صنعت ساختمان این کشور وارد شد و شرکت های بزرگ بین المللی ساخت وساز را به سمت ایران کشاند. این رشد تا اواسط دههٔ ۱۳۵۰ ادامه داشت. صنعت ساخت وساز ایران تا اواسط دههٔ ۱۳۶۰، تا حدودی احیا شده بود، اما کمبود مسکن به ویژه در مناطق شهری، به عنوان یک مشکل جدی باقی ماند.
پیش از زمامداری رضاشاه، در ایران به جز تاسیسات نفتی، واحد صنعتی که بتوان آنان را کارخانه ای تولیدی و صنعتی نامید، وجود نداشت. در طول مدت کوتاهی در دوران رضاشاه، ایران از کشوری عقب مانده و غیرصنعتی، به کشوری پیشرفته و نیمه صنعتی تبدیل گشت. با بنیان گذاری کارخانه هایی نوین، بیشتر نیازهای کشور و مردم، دیگر از داخل تأمین می شد. کارخانه های قند، پنبه پاک کنی، نخ ریسی، پارچه بافی، برنج پاک کنی، گونی بافی، چرم، کبریت، توتون و تنباکو، سیگار، کاغذ و مقوا، کارتن سازی، شیشه و بلور، سنگ بری، سیمان، ذوب فلزات و آلیاژسازی، چوب و تخته سازی، نیروگاه، قالی بافی، خشکبار، چای، روغن کشی، کنسرو و کمپوت و غیره، به خدمت مردم ایران آمد. با این حال، یک دسته طرح های بزرگ تر نیز وجود داشت که با کناره گیری وی از پادشاهی، ناتمام رها شد و ماشین آلات این دسته از طرح ها، از میان رفت. همچنین اقدام به استخراج مواد معدنی چون زغال سنگ، سنگ مرمر، سنگ آهن، گوگرد، مس، سرب و غیره نیز شد تا برای کاربرد داخلی و گاه صادرات، استفاده شود. در آغاز کارهای صنعتی ایران، به ناچار، مهندسان خارجی در صنایع به کار برده شدند. اما سپس با تأسیس مرکزهای آموزشی فنی و حرفه ای و ساخت هنرستان های صنعتی، ساخت دانشکده ها و آموزشگاه های فنی در ایران و حتی فرستادن دانشجو به خارج، کم کم متخصصین و مهندسان ایرانی توانستند خودشان کار را در دست بگیرند.
... [مشاهده متن کامل]
توسعهٔ صنعتی ایران از اواسط دههٔ ۱۳۳۰ شدت یافت و بخش های گوناگون این کشور را متحول کرد. ایران کنونی، طیف گسترده ای از کالاها همانند خودرو، لوازم خانگی، تجهیزات مخابراتی، ماشین آلات صنعتی، کاغذ، کالاهای لاستیکی، فولاد، مواد خوراکی، محصولات چوبی و چرمی، منسوجات و دارو را تولید می کند. کارخانه های نساجی این کشور در اصفهان و در امتداد سواحل دریای خزر، متمرکز شده اند. ایران همچنین به خاطر فرش های دستباف خود در سراسر جهان شناخته شده است. کار دستی سنتی ساخت این فرش ها، به میزان قابل توجهی در درآمدهای روستایی کشور نقش دارد و همواره یکی از مهم ترین صنایع صادراتی ایران بوده است. صنایع دستی ایران در منطقه هایی در سراسر کشور، بومی سازی شده است و هر شهر برای صنایع دستی خود، در پایتخت و دیگر شهرهای بزرگ کشور بازاری ایجاد کرده است.
تا اوایل دههٔ ۱۳۳۰ میلادی، صنعت ساخت وساز ایران به شرکت های داخلی محدود می شد. کمی بعد، با افزایش درآمد حاصل از نفت و گاز و دسترسی به اعتبارات جدید، رونق قابل توجهی به صنعت ساختمان این کشور وارد شد و شرکت های بزرگ بین المللی ساخت وساز را به سمت ایران کشاند. این رشد تا اواسط دههٔ ۱۳۵۰ ادامه داشت. صنعت ساخت وساز ایران تا اواسط دههٔ ۱۳۶۰، تا حدودی احیا شده بود، اما کمبود مسکن به ویژه در مناطق شهری، به عنوان یک مشکل جدی باقی ماند.
پیش از زمامداری رضاشاه، در ایران به جز تاسیسات نفتی، واحد صنعتی که بتوان آنان را کارخانه ای تولیدی و صنعتی نامید، وجود نداشت. در طول مدت کوتاهی در دوران رضاشاه، ایران از کشوری عقب مانده و غیرصنعتی، به کشوری پیشرفته و نیمه صنعتی تبدیل گشت. با بنیان گذاری کارخانه هایی نوین، بیشتر نیازهای کشور و مردم، دیگر از داخل تأمین می شد. کارخانه های قند، پنبه پاک کنی، نخ ریسی، پارچه بافی، برنج پاک کنی، گونی بافی، چرم، کبریت، توتون و تنباکو، سیگار، کاغذ و مقوا، کارتن سازی، شیشه و بلور، سنگ بری، سیمان، ذوب فلزات و آلیاژسازی، چوب و تخته سازی، نیروگاه، قالی بافی، خشکبار، چای، روغن کشی، کنسرو و کمپوت و غیره، به خدمت مردم ایران آمد. با این حال، یک دسته طرح های بزرگ تر نیز وجود داشت که با کناره گیری وی از پادشاهی، ناتمام رها شد و ماشین آلات این دسته از طرح ها، از میان رفت. همچنین اقدام به استخراج مواد معدنی چون زغال سنگ، سنگ مرمر، سنگ آهن، گوگرد، مس، سرب و غیره نیز شد تا برای کاربرد داخلی و گاه صادرات، استفاده شود. در آغاز کارهای صنعتی ایران، به ناچار، مهندسان خارجی در صنایع به کار برده شدند. اما سپس با تأسیس مرکزهای آموزشی فنی و حرفه ای و ساخت هنرستان های صنعتی، ساخت دانشکده ها و آموزشگاه های فنی در ایران و حتی فرستادن دانشجو به خارج، کم کم متخصصین و مهندسان ایرانی توانستند خودشان کار را در دست بگیرند.
