صندوق عهد

الف - خدای حقیقی و واقعی یعنی اول، وسط، آخر، درون و بیرون همه چیز و همه کس یا بطور عام تر یعنی ظاهر و باطن این واقعیت و طبیعت و یا بطور کلی یعنی محتوا و محیط هرکدام از گیتی ها، کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار که هیچ موجود و هیچ چیز دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او، آن یا این نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد. موجود بودن یا وجود داشتن این نوع خدا از طرف انسان هرگز به هیچ نوع اثباتی هیچگونه نیازی نداشته و ندارد و نخواهد داشت بلکه خود انسان همیشه نیازمند شناخت این نوع خدا بوده و هست و خواهد بود.
ب - خدای لفظی، کلمه ای، واژه ای، مقوله ای، مفهومی و ایده ای با نام های گوناگون در زبان های مختلف بشری که فقط در زبان و خط و فهم و عقل ناقص و محدود انسانی از موجودیت برخوردار ست و در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد و درست به همین علت و دلیل کلیه سعی ها و کوشش های برهانی و استدلالی انسان در اثبات وجود این نوع خدا در اعصار گذشته و حال و آینده همیشه با شکست مواجه بوده و هست و خواهد بود.
بر اساس بینش و باور فردی من، یَهوَه ی قوم یهود نه میتواند آقا یا سرور دنیا باشد و نه با موسا حرف زده بوده باشد و آبَّا, آبابا یا بابای آسمانی قوم آرامی و پدر آسمانی ایسای ( Jesus ) اقوام مسیحی نه میتواند آقا یا سرور دنیا باشد و نه از طریق گابریئل با ماریا یا مریم مادر ایسا ( عیسی ) یک حرف زده بوده باشد و یا خدای حقیقی و واقعی در حالت کلی و بیکرانی از زبان ایسا با مردم سخن گفته بوده باشد و الله قوم عرب ساکن سرزمین حجاز و اقوام مسلمان نه میتواند، پروردگار، رب العالمین یا خالق سماوات و الارض باشد و نه نور سماوات و نه میتواند از طریق جبرئیل یک حرف در قالب وحی به گوش و سر و دل محمّد ابلاغ نموده باشد.
در مورد صندوق عهد قوم یهود ( به زبان اتیوپیایی یا حبشی و با حروف لاتین به شکل tabot با تلفظ تابوت ) از دیدگاه فردی من، راز ژرف و نهفته در پشت پرده اعداد پنج و ده ( ۵ و ۱۰ ) در مورد چیستی و کیستی انسان از اهمیت خارقالعاده برخوردار است و نه خود صندوق و چگونگی و چرائی ساختن آن به امر یَهوَه که فاقد استعداد امر کردن و حرف زدن بوده و می باشد.
اندیشمندان، متفکرین، خیاپردازان، تصویر سازان، ادیبان، شاعران، متکلمین، الهی دانان، خود و خداشناسان، حکیمان و عارفان پیرو سه دین ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام، هنوز نمیدانند که خطاب یا امر به خود و دیگران در زبان آبراهام یا ابراهیم و اجداد وی به شکل " جو ده " چه بوده است که در طی اعصار بعدی به یهود تحول یافته و در ایران به شکل جهود رازمند و معما آلود گردیده.
در همین زمینه کاتگوری های پنجگانه افلاطون و دهگانه ارسطو در شرح و توضیح هستی یا وجود به کمک پنج و ده مفهوم از لحاظ عددی یا تعداد ریشه در داستان صندوق عهد قوم یهود داشته و همچنین ریشه پرداخت مالیات به اندازه یک پنجم و یک دهم ( خمس و زکات ) هم از لحاظ عددی ریشه در پنج جمله و ده جمله حکاکی شده روی دو لوح سنگی موسا داشته و دارند.
اما کتِگوری در اصل و ریشه به زبان یونانی نبوده بلکه فارسی و از دو کلمه ساخته شده؛ یکی کات به معنای کُمُد، جعبه یا صندوق و دیگری گوری یا قبری یعنی به خاک سپرده شده و آنهم نه در خاک هستی یا وجود بطور کلی و عام بلکه در خاک هستی یا وجود افراد انسانی بطور جزئی، خاص، ویژه و منحصر بفرد.
نتیجه اینکه موسا نتوانسته است ده های حقیقی مورد نظر ابراهیم و اجدادش را کشف کند و پدر و برادر ناتنی وی یعنی فرااوی بزرگ و کوچک ( فرعون پدر و پسر ) هم راز عدد ۱۰ را به وی فاش ننموده اند و لذا مجبور شده که ده جمله تحت عنوان امر به معروف و نهی منکر را جایگزین ده های حقیقی نماید و مسیر فکری و خیالی قوم یهود و سپس اقوام مسیحی و مسلمان را با سرودن داستان بابا آدم و ننه حوا این چنین بر روی شاهراه گمراه منحرف نماید که با هیچ نیروئی قابل راست و درست شدن نمی باشد غیر از طریق وقع یک معجزه حقیقی و آسمانی و آنهم در چهارچوب قوانین کشف شده و نشده حاکم بر طبیعت.
شاید این تخمین، گمانه زنی یا احتمال قریب به یقین یا نزدیک به حقیقت باشد که لفظ یا واژه رمز و راز آلود قرآنی یعنی مائده در اصل و ریشه به معنای خوان یا سفره و طعام آسمانی نبوده باشد بلکه در اندیشه، فکر، خیال و تصور پیامبر اسلام و در زبان پنهانی وی به شکل
《ما آ ۱۰》تلفظ و بیان میشده به این معنا که هرکدام از ما افراد انسانی در خلقت یا آفرینش سرمدی، مبدئی، ازلی یا اولیه به شکل خانواده های ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن خودی آفریده شده و از عشق و زندگی جاودانه بر خوردار گردیده ایم. اگر این احتمال در مورد تلفظ ریشه ای و معنای اصلی مائده حقیقت داشته باشد، آنگاه میتوان با یقین و اطمینان ادعا نمود که پیامبر اسلام با جاری نمودن این لفظ بر زبان خویش بطور غیر مستقیم و در لفافه یا پنهانی داستان آدم و حوا ی موسا و خود را رد نموده است.
همچنین برای خود ما ایرانیان امروز و آینده شاید جالب و شایان توجه باشد که در نوشتار قرآنی واژه دهّر به شکل الدّ هر، علامت یا نشان تاج تشدید عمدا یا سهوا از روی حرف ه یا ها بر داشته شده و به روی حرف د یا دال منتقل گردیده که در حالت تفکیکی یا جدا از هم به شکل " ال دد هر " معنای دیگری خواهد داشت تا روزگار.
درین باب :
ایسا وار از هر آدم و محمّد آسا از هر دیو و دد و گول و غول و جن ملولم و انسانم آرزوست.