صندلی کیسه لوبیا

بین بگ یا مبل شنی ( به انگلیسی: Bean Bag Chair ) یا صندلی ساکو ( به ایتالیایی: Sacco ) ( به معنای «کیسه، گونی» است ) ، یک کیسهٔ پارچه ای بزرگ، پر از دانه های پلی استایرن است که توسط پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو طراحی شده است. این محصول نمونه ای از صندلی آناتومیک است، [ ۱] زیرا شکل شیء توسط کاربر تنظیم می شود.
ساکو در سال ۱۹۶۸ میلادی توسط سه طراح ایتالیایی معرفی شد: پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو. [ ۱] این شیء در جنبش مدرنیسم ایتالیا ایجاد شد. [ ۲] به عنوان یک پدیدهٔ دوران پس از جنگ، طراحی مدرنیسم ایتالیایی به شدت از فن آوری های نوین موجود الهام گرفته شده است. فن آوری پس از جنگ با معرفی مواد جدیدی مانند پلی استایرن باعث افزایش فرآیندهای تولید شد. ایده کالاهای تولید انبوه ساخته شده در محدودهٔ قیمت ارزان برای مصرف کنندگان جذاب بود؛ بنابراین نیاز به انقلابی در فرآیند خلاقیت و تولید ایجاد کرد. «طراح عضو جدایی ناپذیر فرآیندی بود که شامل بازاریابی و همچنین مهندسی می شد». الهام گرفته شده از طراحی وسپای کورادینو دآسکانیو برای شرکت سهامی پیاجو در سال ۱۹۴۶ میلادی، به ماهیت طراح ارزش افزود. با طراحی های موفق، برندها می توانستند محصولات بیشتری را بفروشند و بنابراین هویت طراح، نقش تبلیغاتی مهمی داشت. یکی دیگر از چهره های مهم دورهٔ مدرنیسم ایتالیا، جو پونتی بود. پونتی با الهام از جنبش های هنری مدرنیسم، اشکال جدیدی از اشیاء را خلق کرد. طراحی های نامتقارن و متعادل او اشیاء ایتالیایی را از بازنمایی کلاسیک خود آزاد کرد. این طراح، طرح های ایتالیایی را در نمایشگاه های معروفی به نام «تری یناله دی میلانو» تبلیغ کرد: «این نمایشگاه ها که در اوایل دهه ۱۹۲۰ میلادی برگزار شدند …مسئول افزایش دید طراحی ایتالیایی در یک محیط بین المللی بودند. » پونتی پس از تبدیل شدن به سردبیر دوموس ( مجله ) در سال ۱۹۴۷ میلادی، نه تنها در طراحی ایتالیایی آن زمان، بلکه به «عنصر انسانی و خلاق در طراحی صنعتی مدرن و همچنین مزایای عملی، اقتصادی و اجتماعی آن» کمک کرد. [ ۳]
پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو، با الهام از پیشینیان طراح خود، در سال ۱۹۶۸ میلادی با طراحی «صندلی بی شکل» ساکو آمدند. [ ۴] اگرچه این اولین طراحی صندلی بی شکل در تاریخ ایتالیا نبود، اما ساکو اولین محصول موفقی بود که با مشارکت زانوتا ساخته شد. نسل قبلی این محصول یک نقص بزرگ در طراحی داشت و آن این بود که نمی توانست شکل خود را حفظ کند و بنابراین هرگز به تولید نرسید. ساکو این عیب را برداشت و با استفاده از چرم برای دوخت بیرونی و سمت راست آن را انجام داد. شایان ذکر است که استفاده از چرم تصادفی نبود زیرا در آن زمان منسوجات یک محصول افتخار ملی ایتالیا بود. [ ۳] کاربر هدف این صندلی، جامعهٔ سست، هیپی و خانوادهٔ غیر سازگار آن ها بود. «در دوره ای که با فرهنگ هیپی ها، اشتراک آپارتمان ها و تظاهرات دانشجویی مشخص می شود، طراحان سی و چند ساله یک نونپولترونا ( غیرصندلی ) ایجاد کردند و بنابراین حمله به سلیقهٔ خوب بورژوازی را آغاز کردند. »[ ۱]